Εξαιρετικά ενδιαφέρουσα η δράση-παρουσίαση στο Χαλάνδρι του βιβλίου: «Η Φωνή της», για την εξάλειψη της βίας εναντίον των γυναικών

Ρεπορτάζ-Φωτογραφίες: Παναγιώτα Σούγια
Η εξαιρετικά ενδιαφέρουσα αυτή δράση, η οποία πραγματοποιήθηκε το απόγευμα της Παρασκευής 24 Νοεμβρίου 2023, στο Κέντρο Νεότητας Χαλανδρίου (Αντιγόνης 56 και Δαναΐδων, Χαλάνδρι), ξεκίνησε με την ομιλία της κ. Ευγενία Κατούφα, Δημοσιογράφου, εντεταλμένης δημοτικής σύμβουλου, με θέμα: «Το φαινόμενο της Έμφυλης Βίας».
Ακολουθεί η ομιλία της κ. Ευγενίας Κατούφα:

«Είναι μια σημαδιακή και πολύ θλιβερή η αυριανή ημέρα. Στις 25 Νοεμβρίου του 1966, η Δομινικανή Δημοκρατία, τρόπος του λέγειν, διότι τότε ήταν δικτατορία, και τότε δόθηκε εντολή να χτυπηθούν μέχρι θανάτου τρεις αγωνίστριες αδερφές, οι αδερφές Μιραμπέλ. Αυτή την ημερομηνία, λοιπόν, επέλεξε ο Ο.Η.Ε. για να την καθιερώσει ως Ημέρα Αγώνων για την εξάλειψη της Βίας εναντίον των γυναικών.
Είναι σημαντικό να υπάρχει αυτή η ξεχωριστή μέρα, γιατί η βία που ασκείται εναντίον των γυναικών είναι ακριβώς εξαιτίας του φύλου τους. Είναι ένα φαινόμενο διαχρονικό, παγκόσμιο, και, δυστυχώς, αυξανόμενο και στην Ελλάδα. Αυτό αποδείχτηκε περισσότερο με την πανδημία, που στη διάρκεια του εγκλεισμού είχαμε πάρα πολλά περιστατικά.
Η Ελληνική Αστυνομία κατέγραψε 11.524 καταγγελίες ενδοοικογενειακής βίας. Αυτό το γνωρίζουμε από τα Μέσα Ενημέρωσης, γιατί η Αστυνομία δεν ξεχωρίζει τις δολοφονίες, ποιες ήταν γυναικών και ποιες ανδρών. Από τας Μέσα Ενημέρωσης γνωρίζουμε, λοιπόν, ότι 16 γυναίκες, τουλάχιστον, σκοτώθηκαν από χέρι συζύγου, συντρόφου ή πατέρα.
Και στην παρούσα χρονιά η Αστυνομία κατέγραψε, τουλάχιστον, 33 περιστατικά την ημέρα.
Αυτό μπορεί να ερμηνευτεί με δύο τρόπους: Ο ένας είναι ότι όντως έχει αυξηθεί, το βλέπουμε κάθε βράδυ στις τηλεοράσεις και ανάμεσα στα παιδιά, αλλά και στο ότι οι γυναίκες πια έχουν ενημερωθεί και έχουν αποφασίσει να μην ζουν με τη βία, αλλά να περάσουν στη φάση της διεκδίκησης των δικαιωμάτων τους και οπωσδήποτε να γλιτώσουν από αυτό.
Και στην Ευρωπαϊκή Ένωση το 33% των γυναικών έχουν υποστεί σωματική ή και σεξουαλική βία, το 22% έχουν υποστεί βία από τον σύντροφό τους και μία στις τρεις έχει υποστεί σεξουαλική κακοποίηση από την ηλικία των 15 ετών, αλλά δεν το έχουνε πει σε κανέναν. Οι περισσότεροι δράστες παραμένουν ατιμώρητοι.
Η βία κατά των γυναικών μπορεί να έχει πολλές μορφές, εκτός από τη σεξουαλική, που είναι βιασμός, αλλά ακόμη και η παρενόχληση, είναι η σωματική κακοποίηση με χαστούκια, μαστιγώσεις, κλωτσιές. Η λεκτική βία, με βρισιές, προσβολές, ταπεινώσεις. Η πνευματική βία, όταν κάποιος προσπαθεί να ελέγξει τα λόγια σου: Γιατί είπες, γιατί αποφάσισες, γιατί έχεις αυτή την επιθυμία. Οικονομική, όταν ανοίγει την τσάντα σου και ελέγχει το πορτοφόλι σου: τι έσοδα είχες, πού τα ξόδεψες, γιατί τα ξόδεψες. Κυρίως, όμως, βία κατά της αξιοπρέπειας όταν σε απομακρύνουν από την οικογένεια και τους φίλους σου, όταν παρακολουθούν τις κινήσεις σου, πού πας, ποιους συναντάς, όταν σε υποχρεώνουν σε γάμο με δική τους επιλογή συζύγου, όταν σε υποχρεώνουν να κάνεις παιδιά, αν και εσύ δεν τα είχες προγραμματίσει. Να κάνεις έκτρωση ή να δώσεις το παιδί σε βρεφοκομείο. Βία είναι και η καισαρική, το να σε κοιμίσουν χωρίς να σε ενημερώσουν. Βία είναι και το να σε εξαναγκάζουν σε συγκεκριμένη δουλειά, συχνά σε μπαρ ή σε οίκους ανοχής, ή να σε εμποδίζουν να εργαστείς, να σπουδάσεις, να πολιτευτείς ή όταν σε χλευάζουν επειδή κατέκτησες μια ανώτερη θέση. Βία είναι και η ζήλια, η επιμονή στα στερεότυπα. Αν δεν γεννήσεις αγόρια δεν αξίζεις. Απέκτησα κορίτσι και χρεώθηκα γραμμάτια. Βία είναι η άσκηση εξουσίας, επειδή κάποιος νομίζει ότι είναι ανώτερος και έχει το αίσθημα ιδιοκτησίας και δικαίωμα ζωής και θανάτου πάνω σου. Βία είναι να ζεις στον φόβο. Και η πιο ακραία μορφή, βεβαίως, είναι η γυναικοκτονία, που ξεχωρίζει από τα άλλα εγκλήματα, ακριβώς επειδή είναι ένα έγκλημα, που γίνεται για λόγους φύλου. Σκοτώνουν τη γυναίκα επειδή είναι γυναίκα και επειδή κάποιος άλλος αισθάνεται ανώτερος και πιστεύει ότι μπορεί να εξουσιάζει το σώμα στη ζωή σου.
Για όλες αυτές τις μορφές βίας γράφουν αυτές οι 51 εξαιρετικές γυναίκες συγγραφείς, οι οποίες με πολύ θυμό, μετά από τις τόσες γυναικοκτονίες, ίδρυσαν αυτό το Δίκτυο Γυναικών Συγγραφέων κατά της βίας και κατά των γυναικοκτονιών, με τίτλο: «Η Φωνή της».
Η βία κατά των γυναικών αναπαράγει τις σχέσεις εξουσίας μεταξύ ανδρών και γυναικών. Η βία κοστίζει σε ζωές, αλλά και σε ορφάνια, φτώχια, μετακομίσεις, ψυχοφάρμακα, νοσηλείες, χειρουργικές επεμβάσεις, νοσοκομεία, κοινωνικές υπηρεσίες, αστυνομία, δικαστήρια, φυλακές, μειωμένη απόδοση στο σχολείο, μειωμένη παραγωγικότητα. Ποια μπορεί να δουλέψει όταν έχει περάσει μία νύχτα με χτυπήματα; Και, τελικά, κοστίζει γιατί αναπαράγεται και στις επόμενες γενιές.
«Πού τερματίζεται η βία και πού αρχίζει ο άνθρωπος;», αναρωτιέται η συγγραφέας Σοφία Μαντουβάλου, προσθέτοντας πως. «Όταν ο ένας δεν είναι ευτυχισμένος, δεν είναι κανείς απ’ τους δύο». Είναι, όπως λέει η Λίλα Κονομάρα: «Δυο μηδενικά κολλημένα το ένα δίπλα στο άλλο, που φτιάχνουν μια κόλαση στο διηνεκές.».
Στην Ελλάδα έχουν γίνει κάποια δειλά, θα πω, βήματα για την αντιμετώπιση της βίας, με την ίδρυση Συμβουλευτικών Κέντρων και Ξενώνων, με λίγα Αστυνομικά Τμήματα με κάποιους ειδικευμένους, έστω και όχι επαρκώς, αστυνομικούς.
Την 1η Οκτωβρίου τέθηκε στην Ευρωπαϊκή Ένωση σε ισχύ η Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης, που η Ελλάδα την έχει ψηφίσει από το 2011, την έχει επικυρώσει, αλλά ουσιαστικά δεν την εφαρμόζει. Η Τουρκία, που αποχώρησε από τη Σύμβαση, είναι πιο συνεπής, πιο τίμια.
Διαβάζοντας το βιβλίο του εκδότη, και με αυτόν τον πολύ εύστοχο τίτλο: «Η Φωνή της», ας δούμε πραγματικά τι συμβαίνει στο σπίτι της αδερφής μας, στη γειτονιά μας, στον Δήμο μας, και ας συνειδητοποιήσουμε ότι το θύμα δεν φταίει για τη βία που υφίσταται. Φταίει αυτός που την επιλέγει. Και όπως γράφει η Δήμητρα Κουβαδά: «Αυτή τη φορά ας φωνάξουμε για όλες εκείνες που κρύβουν τις μελανιές με πηχτό «μέικ απ», για όλες εκείνες που φοράνε καλοκαιριάτικα μακρυμάνικα πουκάμισα, για όλες εκείνες που πήγαν στο νοσοκομείο να κάνουν ράμματα και είπαν ότι χτύπησαν στη σκάλα, για όλες εκείνες που δεν μίλησαν γιατί δεν είχαν φωνή.
Ας γίνουμε εμείς η φωνή τους.».
Ακολούθησε η προβολή ενός βίντεο σχετικού με το Δίκτυο Γυναικών Συγγραφέων, με τίτλο: «Η Φωνή της».
Η εκδήλωση συνεχίστηκε με την Εκπαιδευτικό, Συγγραφέα, Μεταφράστρια και μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων του Δικτύου, κ. Λίλα Κονομάρα, η οποία μίλησε σχετικά με το θέμα: «Η γυναικεία φωνή στη Λογοτεχνία».
Ακολουθεί η ομιλία της κ. Λίλα Κονομάρα:

«Από την αρχαιότητα έως σήμερα, η Παγκόσμια Λογοτεχνία έχει να παρουσιάσει μια πλειάδα χαρακτήρων, που διαθέτουν εξαιρετικό πλούτο και ποικιλία: Αντιγόνη, Μήδεα, Λαίδη Μάκβεθ, Άννα Καρένινα, Μαντάμ Μποβαρί. Πόσες και πόσες αξιομνημόνευτες ηρωίδες, πόσες μοναδικές προσωπικότητες. Ωστόσο, αν παρατηρήσουμε τα πράγματα από πιο κοντά, θα διαπιστώσουμε τα εξής: Κατά πρώτον, ότι όλες αυτές οι ηρωίδες, σχεδόν, είναι δημιουργήματα ανδρών συγγραφέων. Κατά δεύτερον, ότι μέχρι τις αρχές του 20ου αιώνα, αναπαράγοντας και διαιωνίζοντας συγκεκριμένα στερεότυπα, οι άντρες συγγραφείς παρουσιάζουν τις γυναίκες σε πολύ συγκεκριμένους ρόλους: της μούσας, της ιδανικής συζύγου και μητέρας, της αγνής, ευαίσθητης, ρομαντικής υπάκουης ύπαρξης ή, αντίθετα, της άπιστης, της δολοπλόκας, του ολέθριου θηλυκού, της «femme fatale», της «μάγισσας», που πρέπει να καείς την πυρά, επειδή αρνείται να υποταχθεί.
Είτε άγγελος, είτε διάβολος, η γυναίκα στη Λογοτεχνία δεν προσδιορίζεται ως αυθύπαρκτο ον, και οπότε αποκλίνει από τους ρόλους που της επιφυλάσσονται και εναντιώνεται στα κοινωνικά πρότυπα η τιμωρία δεν αργεί.
Κατά τρίτον, θα διαπιστώσουμε ένα ακόμη παράδοξο: «Η γυναίκα», όπως λέει η Βιρτζίνια Γουλφ στο: «Ένα δικό της δωμάτιο», «από πλευράς φαντασίας έχει ύψιστη σημασία. Από πρακτικής πλευράς είναι εντελώς ασήμαντη.». Στη μυθοπλασία κυριαρχεί στις ζωές μας μοιραίων και κατακτητών, στην πραγματικότητα ήταν σκλάβα οποιουδήποτε αγοριού, όταν οι γονείς τους τις περνούσαν με το στανιό ένα δαχτυλίδι στο δάχτυλο.
Μερικά από τα πιο εμπνευσμένα λόγια και μερικές από τις βαθύτερες σκέψεις στη Λογοτεχνία βγήκαν από τα δικά της χείλη. Στην πραγματική ζωή, όμως, με δυσκολία μπορούσε να διαβάσει. Μετά βίας μπορούσε να γράψει.
Μέχρι τις αρχές του 20ου αιώνα, λοιπόν, η ζωή της γυναίκας είναι συνυφασμένη με δεκάδες απαγορεύσεις, περιορισμούς, αποκλεισμούς, όπου συχνά θέτουν σε κίνδυνο την ψυχική, πνευματική και σωματική της ακεραιότητα. Δεν έχει τη δυνατότητα να μορφωθεί, να βγει στην αγορά εργασίας χωρίς τη συγκατάθεση του πατέρα και του συζύγου, να επιλέξει τον σύζυγό της, να διαθέσει το σώμα της όπως εκείνη θέλει, και πάνω από όλα να έχει λόγο για όλα αυτά.
Είναι πλέον γνωστό ότι η γυναικεία λογοτεχνική δημιουργία πολεμήθηκε κατά κόρον τους προηγούμενους αιώνες. Αμφισβητήθηκε η αξία του έργου των γυναικών, απορρίφθηκαν επανειλημμένα τα γραπτά τους. Οι ίδιες αναγκάστηκαν να κρύψουν το φύλο τους πίσω από ένα αντρικό ψευδώνυμο, προκειμένου να εκδώσουν τα βιβλία τους. Πολλές είδαν τα έργα τους να τα σφετερίζονται άντρες συγγραφείς. Ακόμη πιο πολλές παραγκωνίστηκαν από την παγκόσμια Ιστορία.
Ωστόσο, οι γυναίκες δεν έπαψαν ποτέ να γράφουν. Ξεκινώντας από τη Σαπφώ και φτάνοντας έως σήμερα τα παραδείγματα είναι αμέτρητα.
Ήδη, τον 10ο αιώνα, στην επαρχία Χουνάν, της Κίνας, οι γυναίκες, μη έχοντας δικαίωμα στην εκπαίδευση, επινόησαν τη δική τους μυστική γραφή, προκειμένου να εκφραστούν, την οποία και μετέφεραν από μάνα σε κόρη.
Πέραν της ευρύτατης θεματολογίας, που ανέπτυξαν ανά τους αιώνες, αμφισβήτησαν τους κυρίαρχους θεσμούς, στηλίτευσαν τις διαφόρων ειδών αδικίες και αποκλεισμούς, που υφίσταντο λόγω του φύλου τους, μίλησαν για καταπιεσμένα συναισθήματα και για απαγορευμένες επιθυμίες, διεκδίκησαν μια άλλη θέση στην κοινωνία.
Συγγραφείς όπως η Σιμόν ντε Μποβουάρ, η Βιρτζίνια Γουλφ, η Τόνι Μόρισον, η Έλεν Σιξού, ανανέωσαν με τον δικό τους πρωτοπόρο λόγο τη γραφή, απεκδυόμενες τον πατριαρχικό λόγο, που επί αιώνες αναγκάστηκαν να εσωτερικεύσουν.

Και πώς θα μπορούσαν, άλλωστε, να σιωπήσουν, όταν αυτό που πρέπει πρώτα από όλα να αποκτήσουν όλες οι γυναίκες στον κόσμο είναι μια φωνή. Μια φωνή, έτσι ώστε να μπορέσουν να διεκδικήσουν τον λόγο και τον ρόλο που τους αναλογεί στην επίσημη Ιστορία. Με αφορμή έτσι ώστε να μπορέσουν να αρθρώσουν ένα τεράστιο ΟΧΙ σε κάθε μορφή κακοποίησης και ένα μεγάλο ΝΑΙ στις σχέσεις βασισμένες στον σεβασμό της γυναικείας τους υπόστασης και της πνευματικής, ψυχικής και σωματικής τους υγείας.
Στον συλλογικό τόμο 53 διηγημάτων, που εκδόθηκε πρόσφατα από τις Εκδόσεις Καστανιώτη, γυναίκες συγγραφείς από όλη την Ελλάδα αποτυπώνουν η κάθε μια με τη δική της ιδιαίτερη φωνή τα φαινόμενα βίας, των οποίων όλες οι γυναίκες στον κόσμο γίνονται θύματα από την παιδική τους κιόλας ηλικία.
Με φόντο τη μεγαλούπολη ή τον ασφυκτικό περίγυρο της επαρχίας, τα διηγήματα παρουσιάζουν τη βία σε όλες τους τις εκφάνσεις: λεκτική, αλλά και σωματική, και που ενίοτε φτάνει στον ακρωτηριασμό των γεννητικών οργάνων και στον φόνο, καθώς και τους τρόπους, που η βία διαποτίζει όλες τις σχέσεις: οικογενειακές, ερωτικές, εργασιακές.
Από τον βιασμό από άτομο του συγγενικού περιβάλλοντος μέχρι την κακοποιητική συμπεριφορά του γυναικολόγου, τα απάνθρωπα έθιμα, όπως εκείνο της σύγκριας, την απόρριψη και την καταδίκη των γυναικών, όχι μόνο από άντρες, αλλά και από ομόφυλές τους, τα διηγήματα απεικονίζουν άλλοτε με ωμό ρεαλισμό, άλλοτε υπαινικτικά ή αλληγορικά, τη βία που υφίσταται ένας πολύ μεγάλος αριθμός γυναικών σε μια κοινωνία όπου κυριαρχεί η πατριαρχική αντίληψη.
Δεν τους αναγνωρίζεται το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση, όπως στην περίπτωση μίας από τις πρώτες Ελληνίδες συγγραφείς, της Ελισσάβετ Μουτζάν-Μαρτινέγκου, την οποία η οικογένειά της πάντρεψε με το ζόρι και παρά την επιθυμία της να αφοσιωθεί στο έργο της. Στη μυθιστορηματική της εκδοχή σε δύο διηγήματα ενός τόμου στερείται και την ελευθερία του λόγου, καθώς μετά τον θάνατό της ο γιος της λογοκρίνει τα χειρόγραφά της.
Παγιδευμένες οι ηρωίδες φτάνουν συχνά στο σημείο να ενστερνιστούν και οι ίδιες την κυρίαρχη ιδεολογία, να αναπαράγουν τη φωνή του εκάστοτε διώκτη τους, μαζί με το βαθύτατο αίσθημα ενοχής που τις συνοδεύει κάθε φορά που παρεκκλίνουν από τα τυποποιημένα πρότυπα. Απέναντι στη βία που υφίστανται, οι περισσότερες υιοθετούν αυτή τη στάση ή προσπαθούν να βρουν καταφύγιο στη φαντασία και στην ονειροπόληση. Σε λίγες περιπτώσεις επιλέγουν τη φυγή και ακόμη σπανιότερα εξεγείρονται, εκδικούνται ή διεκδικούν μια άλλη ζωή.
Η Λογοτεχνία ήταν πάντα ένα ισχυρό όπλο, μια πηγή γνώσης, που απελευθερώνει τον άνθρωπο, γιατί ως γνωστόν η γνώση είναι εξουσία. Η δύναμη των λέξεων είναι τεράστια. Η Λογοτεχνία σπάζει τα ταμπού, ξεσκεπάζει τις δεισιδαιμονίες και τις προκαταλήψεις, μορφώνει, προάγει την ευρύτητα του πνεύματος και τη δημιουργία σκεπτόμενων πολιτών.
Αυτός ακριβώς είναι ο στόχος των 53 αυτών διηγημάτων: Να αποκαλύψουν το πρόβλημα, εξερευνώντας τις ποικίλες μορφές του, με σκοπό να καταδείξουν το συλλογικό και διαχρονικό τραύμα, που οφείλεται στην έμφυλη βία και να συντελέσουν στην επούλωσή του. Να στηρίξουν τα θύματα, βοηθώντας τα να συνειδητοποιήσουν τις παθογένειες, που αναπτύσσονται στο παρόν κοινωνικό σύστημα, και τους μηχανισμούς που τις συντηρούν. Να μας κάνουν όλους συμμέτοχους. Και την επόμενη φορά που θα ακούσουμε ένα γυναικείο ουρλιαχτό στη γειτονιά μας, να μην κλείσουμε το παράθυρο, προφασιζόμενοι ότι δεν μας αφορά. Να προσφέρουν λύτρωση και να προτείνουν νέους τρόπους, με την ελπίδα ότι οι επόμενες γενιές ανδρών και γυναικών θα μεγαλώσουν όχι αναπαράγοντας ρόλους αφέντη και υποτελούς, δυνάστη και δέσμιου, θύτη και θύματος, αλλά με πρότυπα που θα προωθούν ανάμεσα στα φύλα σχέσεις ισότητας και αλληλοσεβασμού.».
Αμέσως μετά προβλήθηκαν κάποια ακόμη βίντεο, στα οποία συγγραφείς του παρουσιαζόμενου αποκαλυπτικού βιβλίου διαβάζουν αποσπάσματα από τα γραφόμενα στα συγκλονιστικά διηγήματά τους.
Η εκδήλωση συνεχίστηκε με την κ. Όλγα Μπακοπούλου, Συγγραφέα, Σεναριογράφο, Φωτογράφο και μέλος της Συντονιστικής Επιτροπής του Δικτύου Γυναικών Συγγραφέων,

η οποία ανέφερε πως: «Αυτό που θα ήθελα τώρα να σας πω είναι να μοιραστώ μαζί σας την προσωπική μου εμπειρία από τη συγγραφή του διηγήματος: «Φανή», που περιλαμβάνεται στον τόμο των διηγημάτων. Όταν άρχισα να σκέφτομαι την πλοκή και να προσπαθώ να στήσω την ιστορία, εκείνο το πρώτο συναίσθημα, που μου ήρθε πολύ έντονα, ήταν θυμός και πολύ βαθιά απογοήτευση, γιατί σκέφτηκα ότι ενώ για μένα είναι μία πηγή έμπνευσης για να γράψω μια υποθετική κατάσταση, μια ιστορία, για κάποιες γυναίκες είναι η πραγματικότητά τους, είναι η ζωή τους, είναι αυτό που βιώνουν καθημερινά. Θεωρώ, λοιπόν, πως ο συγκεκριμένος τόμος ήρθε σαν απάντηση σ’ αυτά τα διλήμματα. Μας έδωσε την ευκαιρία να εκφράσουμε τους προβληματισμούς μας και να αναλογιστούμε τι μπορούμε να κάνουμε για να αντιμετωπίσουμε την κακοποίηση. Οι εκδηλώσεις, που συνοδεύουν το βιβλίο, έχουν σαν απώτερο στόχο την ενδυνάμωση, την ενημέρωση και την παρουσίαση πρακτικών λύσεων για την αντιμετώπιση της έμφυλης βίας. Οι γυναίκες που κακοποιούνται μπορούν να αναζητήσουν οργανισμούς, όπως το ευρωπαϊκό Δίκτυο κατά της βίας, το Xαμόγελο του Παιδιού και την Πανευρωπαϊκή Γραμμή τηλεφωνικής βοήθειας.
Επίσης, οποιοσδήποτε αντιληφθεί ενδοοικογενειακή βία μπορεί να κάνει ακόμη και ανώνυμη καταγγελία στην Αστυνομία, που διώκεται αυταπαγγέλτως.».

Ακολούθησαν και άλλα βίντεο με αναγνώσεις αποσπασμάτων από τα διηγήματα του βιβλίου και κατόπιν, η κ. Χριστίνα Μαχαίρα, μέλος της Επιτροπής Ισότητας Χαλανδρίου,

αναφέρθηκε στη δράση της «Επιτροπής», ενός θεσμού, ο οποίος καθιερώθηκε τα τελευταία χρόνια και λειτουργεί στη βάση της Ευρωπαϊκής Χάρτας για την Ισότητα των Φύλων.
Η σημαντική αυτή εκδήλωση ολοκληρώθηκε με ερωτήσεις, που έθεσαν άτομα από το κοινό, στις οποίες απάντησαν οι εκλεκτές ομιλήτριες της βραδιάς.

Σε ό,τι αφορά στο παρουσιαζόμενο βιβλίο, με τίτλο: «Η Φωνή της»,

οφείλουμε ακόμη να αναφέρουμε πως πενήντα τρεις γυναίκες συγγραφής, της σύγχρονης ελληνικής λογοτεχνίας, ενώνουν τις φωνές τους σε μια Φωνή, θέλοντας να μιλήσουν για την πραγματικότητα της έμφυλης βίας, ορατής και αόρατης, για τις δομές της έμφυλης κυριαρχίας στην πολυπλοκότητά τους, για τα βιώματα της καταπίεσης, αλλά και του αγώνα για ενδυνάμωση, χειραφέτηση, αληθινή συντροφικότητα και αλληλεγγύη.
Τα διηγήματά τους συγκλονίζουν, καθώς αφηγούνται ιστορίες βίας και αντίστασης, ταξιδεύοντας από τα πιο απόμακρα χωριά έως τις μεγαλουπόλεις, από την Ευρώπη έως τα βάθη της Αφρικής και τη Λατινική Αμερική.
Με τον νου πάντοτε στις πρωτοπόρες Ελληνίδες συγγραφείς, που ξεχάστηκαν από την επίσημη Ιστορία, οι συγγραφείς του βιβλίου, ζώντας και αυτές την πραγματικότητα της έμφυλης βίας, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, στο ένα ή στο άλλο πεδίο της καθημερινής ζωής, θέλησαν να δυναμώσουν τη φωνή των γυναικών και να ακουστεί η αλήθεια τους.
Επίσης, αξίζει να σημειωθεί πως οι συγγραφείς του τόμου είναι μέλη του Δικτύου Γυναικών Συγγραφέων κατά της έμφυλης βίας και των γυναικοκτονιών «η φωνή της».
Την επιμέλεια του τόμου έκαναν οι κ.κ. Σίσσυ Δούτσιου, Μαρία Κουρουτσίδου, Αλεξάνδρα Μητσιάλη, Όλγα Μπακοπούλου, Χίλντα Παπαδημητρίου, Κατερίνα Παπαντωνίου και Ελένη Πριοβόλου.

Επίσης, οι συγγραφείς είναι, με αλφαβητική σειρά οι κ.κ.:
Ελένη Αράπη, Γεωργία Βεληβασάκη, Τζούλια Γκανάσου, Αγγελική Δαρλάση, Σίσσυ Δουτσίου, Βασιλική Δραγούνη, Σόνια Ζαχαράτου, Ελευθερία Θάνογλου, Τζένη Θεοφανοπούλου, δέσποινα Καϊτατζή-Χουλιούμη, Ελένη Καρασσαβίδου, Κατερίνα Καρτζώνη, Λίλα Κονομάρα, Κώστια Κοντολέων, Δήμητρα Κουβάτα, Ελένη Λιντζαροπούλου, Εύα Μαθιουδάκη, Κωστούλα Μάκη, Κατερίνα Μαλακατέ, Αργυρώ Μαντόγλου, Σοφία Μαντουβάλου, Πέννυ Μηλιά, Αλεξάνδρα Μητσιάλη, Τέσυ Μπάιλα, Όλγα Μπακοπούλου, Ελένη Μπιρμπίλη, Ελένη Μπουκαούρη, Ιωάννα Μπουραζοπούλου, Σοφία Μπραϊμάκου, Χαρά Νικολακοπούλου, Μαριάννα Νικολάου, Κατερίνα Ι. Παπαδημητρίου, Χίλντα Παπαδημητρίου, Μάγδα Παπαδημητρίου-Σαμοθράκη, Κατερίνα Ι. Παπαντωνίου, Ελευθερία Παραγιουδάκη, Χάρις Παρασκευοπούλου, Ισμήνη Παφίτη, Αλέκα Πλακονούρη, Ελένη Πριοβόλου, Νατάσα Ρεμούνδου, Φλώρα Σαρτζετάκη, Μαριαλένα Σεμιτέκολου, Ιφιγένεια Σιαφάκα, Μαρία Σκιαδαρέση, Πέλα Σουλτάτου, Ροζίτα Σπινάσα, Εύα Στάμου, Ελένη Στελλάτου, Ιφιγένεια Τέκου, Πασχαλία Τραυλού, Λίλια Τσούβα και Χρύσα Φάντη.