Ξεκίνησε με επιτυχία η σημαντική δράση της Συλλογικότητας «Ποδονίφτης», στη Νέα Ιωνία, με τίτλο: «12 μέρες για την Παλαιστίνη»

Ρεπορτάζ-Φωτογραφίες-Βίντεο: Παναγιώτα Σούγια
Η έκθεση παρουσιάζει ζωγραφιές παιδιών ηλικίας 6 έως 12 ετών από το σχολείο «Άγιος Ιωσήφ», της Βηθλεέμ, που δημιουργήθηκαν την περίοδο 2001–2003, αποτυπώνοντας με συγκλονιστικό τρόπο την καθημερινότητα των μικρών μαθητών και μαθητριών στα κατεχόμενα Παλαιστινιακά εδάφη. Ο περιηγητής της συνταρακτικής αυτής έκθεσης θα βρεθεί αντιμέτωπος με εικόνες που μιλούν από μόνες τους για τη ακραία βία, την καταστροφή και τον θάνατο ενός λαού, αλλά και για την αντίσταση, την αξιοπρέπεια και το δικαίωμα στην ελευθερία. Πρόκειται για ένα συγκινητικό ταξίδι μέσα από τα μάτια των παιδιών, που παλεύουν κάθε μέρα για ζωή και ελπίδα στις πιο αντίξοες και ζοφερές συνθήκες.
Στα εγκαίνια της έκθεσης, το μέλος της διοργανώτριας Συλλογικότητας «Ποδονίφτης», κ. Κώστας Παπακώστας, ανάφερε πως: «Όταν πήραμε αυτή την πρωτοβουλία και λέγαμε στον κόσμο ότι πρόκειται να διοργανώσουμε μία έκθεση, η οποία θα αφορούσε στα παιδιά της Παλαιστίνης, διάφοροι φίλοι και γνωστοί μάς δίνανε συγχαρητήρια και μας λέγανε μπράβο, διότι, επιτέλους, για πρώτη φορά η συλλογικότητα: «Ο Ποδονίφτης-Ρε(ύ)μα κριτικής των καιρών και δράσης», θα αναπτύξει μία δράση, η οποία έχει σχέση με τον Πολιτισμό και όχι με τα συνήθη, ας πούμε, αντικείμενα με τα οποία ασχολούμαστε, τα οποία είχαν σχέση με το ρέμα του Ποδονίφτη ή διάφορα άλλα θέματα. Και είναι, βέβαια, γεγονός ότι ο Πολιτισμός είναι ένα όχημα και είναι μία ευκαιρία κοινωνικοποίησης και μία ευκαιρία κοινωνικής αλληλεπίδρασης. Και, βέβαια, μερικές φορές ο Πολιτισμός είναι και ένα εργαλείο, ώστε να μπορεί να θεραπεύει και δύσκολα πολιτικά ζητήματα ή και μπορεί να είναι κιόλας ένα στοιχείο, το οποίο να έχει σχέση με την επούλωση τραυματικών πολιτικών εμπειριών. Παρόλα αυτά, εμείς θέλουμε να το ξεκαθαρίσουμε ως ομάδα από την αρχή, ότι η συγκεκριμένη δράση, την οποία αναπτύσσει ο Ποδονίφτης δεν είναι μία εικαστική παρέμβαση στα πράγματα της πόλης. Θα έλεγα κιόλας ότι δεν είναι ούτε καν μία «εστέτ» πολιτική παρέμβαση για να δείξουμε ότι πόσο πρωτοπόροι είμαστε και να επαιρόμαστε για το τι δράσεις πρωτοποριακές κάνουμε εμείς.
Είναι μία ακραιφνώς πολιτική πρωτοβουλία και πράξη, η οποία σχετίζεται με αυτό που αποκαλούμε το αδιανόητα απάνθρωπο, το οποίο συμβαίνει αυτή τη στιγμή στον χώρο της Παλαιστίνης, και το οποίο γεγονός αυτή τη στιγμή εξελίσσεται μπροστά στα μάτια μας. Αναφέρομαι στη γενοκτονία των Παλαιστινίων. Είναι μία καθαρή και ολόψυχη πολιτική πρωτοβουλία, η οποία σχετίζεται με αυτό το φαινόμενο, δηλαδή, με τον αφανισμό ενός ολόκληρου λαού, ο οποίος αφανισμός αυτός και η εξαφάνισή του δεν έχει προηγούμενο στη σύγχρονη Ιστορία.
Είναι, επίσης, μία πολιτική δράση, η οποία σχετίζεται και με τις αναγκαιότητες τις δικές μας, της ομάδας του Ποδονίφτη, με συναισθήματα τα οποία αναπτυχθήκανε, που λέγαμε ότι δεν είναι δυνατόν να αδρανούμε μπροστά σε αυτό το οποίο συμβαίνει στον χώρο της Μέσης Ανατολής, όπου στα ερείπια της Γάζας αισθανόμασταν ότι ενταφιαζότανε και η δικιά μας ανθρωπιά και η δικιά μας πολιτική αξιοπρέπεια.

Ο Γάλλος Φιλόσοφος και Ακαδημαϊκός, ο Ντελέζ, έλεγε ότι «τα παιδιά του Μάη του ’68 ήταν όμορφα», όχι γιατί είχαν ανακαλύψει τον δρόμο για το όνειρο, για την ουτοπία, αλλά γιατί είχανε αναδείξει το πραγματικό. Που το πραγματικό ήτανε η επιθυμία τους για να ζήσουνε αλλιώς και να ζήσουν καλύτερα.
Μερικές δεκάδες χρόνια μετά, πρόσφατα, δηλαδή, η Samah Jabr, μία σπουδαία Παλαιστίνια Ψυχίατρος και Συγγραφέας, είπε κάτι ανάλογο. Είπε ότι: «Τα παιδιά της Παλαιστίνης είναι όμορφα.». Είναι όμορφα διότι με τη συλλογική τους ικανότητα ανθίστανται, αντιστέκονται, εξεγείρονται και, τελικά, υπάρχουν.
Η ομάδα Ποδονίφτης θέλει με αυτήν την έκθεση όχι να γίνει η κατανάλωση της εικόνας της, η κατανάλωση των ζωγραφιών, αλλά να μπορέσουμε να διαμεσολαβήσουμε στην πόλη το νόημά της, το πολιτικό της νόημα.
Θέλουμε, αυτή είναι η επιθυμία η δικιά μας, κάθε ζωγραφιά να είναι ένα πολιτικό μήνυμα. Θέλουμε κάθε ζωγραφιά να είναι ένα ιστορικό τεκμήριο. Θέλουμε κάθε ζωγραφιά να είναι ένα πρωτοσέλιδο. Αυτή είναι η επιθυμία η δικιά μας.
Θέλουμε να σας ευχαριστήσουμε όλους για την παρουσία σας. Δεν μπορούμε να σας ευχηθούμε να απολαύσετε αυτή την έκθεση. Και, επίσης, δεν είναι στόχος και επιθυμία δικιά μας να φύγετε από αυτήν την αίθουσα έχοντας συναισθήματα, τα οποία να είναι συμπάθειας, είτε συναισθήματα τα οποία να σχετίζονται με μία συγκίνηση, την οποία μπορεί να προσφέρει αυτή η αίθουσα.
Θέλουμε να φύγετε από αυτήν την αίθουσα πραγματικά με τα συναισθήματα του θυμού, με τα συναισθήματα της αγανάκτησης και να είσαστε εξοργισμένοι κυριολεκτικά μπροστά σε αυτό το οποίο συντελείται στον χώρο των Παλαιστινίων, δηλαδή, στη γενοκτονία του Παλαιστινιακού λαού, στην οικοκτονία της Παλαιστινιακής γης, και μπροστά από την απόλυτη αφωνία και αφασία της ελληνικής κυβέρνησης.
Θέλουμε να φύγετε από εδώ πέρα και να είσαστε κυριολεκτικά εξοργισμένοι. Να βγείτε, δηλαδή, επάνω στον δρόμο και να μην χωράτε πουθενά.».
Εκτενές απόσπασμα από όλα όσα είπε ο κ. Κώστας Παπακώστας μπορείτε να παρακολουθήσετε πατώντας ΕΔΩ.

Αμέσως μετά, έλαβε τον λόγο η Ιστορικός Τέχνης, κ. Φαίη Τζανετουλάκου, η οποία επισήμανε πως: «Ευχαριστώ πάρα πολύ τον Κώστα, ευχαριστώ τον Ποδονίφτη, σας ευχαριστούμε πολύ που ήρθατε εδώ σε μία κυριολεκτικά και πραγματικά και ουσιαστικά πολιτική έκθεση, γιατί τα παιδιά είναι τα πιο πολιτικά όντα του κόσμου. Οι νευρώνες τους δεν έχουνε επηρεαστεί καθόλου από ό,τι συμβαίνει στην κοινωνία. Τα βλέπουνε τα πράγματα πεντακάθαρα. Βιώνουν ακριβώς το τραύμα όπως είναι και όπως συμβαίνει. Γιατί τα παιδιά είναι σαν τα φύλλα. Δεν εννοώ με το ευαίσθητο στοιχείο των φύλλων των δέντρων, αλλά απωθούν. Απωθούν τα άσχημα και βγάζουν έξω οξυγόνο. Διυλίζουν. Και αυτό το βλέπουμε στα έργα τους. Το βλέπουμε στα χρώματά τους. Τα χρώματά τους, ακόμη και όταν δείχνουν κάτι τρομακτικά οδυνηρό, που δεν φανταζόμαστε καθόλου πώς είναι, ακόμη και όταν τα βλέπουμε, που δεν τα βλέπουμε, που δεν μας τα δείχνουν, ακόμη και όταν τα βλέπουμε δεν μπορούμε να φανταστούμε να είσαι εκεί εκείνη τη στιγμή που συμβαίνει αυτό. Τα χρώματά τους είναι καθαρά. Τα μάτια τους είναι καθαρά. Γι’ αυτό και μπορούν και διυλίζουν το δράμα και το τραύμα.
Αυτά τα παιδιά ήταν από το σχολείο του Αγίου Ιωσήφ, το 2001 έως το 2003, και αποτύπωσαν τα βιώματά τους. Αυτή είναι και η αληθινή «Γκουέρνικα»
Πρόσφατα είδαμε στην Αθήνα την προβολή του διπλού ντοκιμαντέρ: «Τζενίν, Τζενίν», του μεγάλου Σκηνοθέτη, Μοχαμάντ Μπάκρι, ο οποίος στο πρώτο ντοκιμαντέρ, το 2001, κατέγραψε αυτό που συνέβαινε στο Τζενίν εκείνη την εποχή, και μετά, πέρσι, έκανε τη δεύτερη ταινία του με αυτά τα παιδιά, που είχανε μεγαλώσει, που τα βλέπαμε παιδάκια μικρά με την ελπίδα στα μάτια. Και πώς είναι δυνατόν, αυτή η ελπίδα υπήρχε και σήμερα, στο δεύτερο ντοκιμαντέρ. Δεν ξέρω πού βρίσκεται αυτή η πίστη στην ιδανική μορφή της ελευθερίας. Εμάς μας έχει καταπλήξει. Εγώ δεν μιλάω τώρα, μου είναι αδιανόητο να μιλήσω σαν Ιστορικός Τέχνης και να κάνω μια κριτική ανάλυση των έργων. Αυτά τα έργα είναι Τέχνη. Ξεκάθαρα. Είναι Τέχνη.
Τα παιδιά ξέρουν ακριβώς τις αναλογίες, ξέρουν και πώς να δίνουν την έμφαση, πού να υπογραμμίζουν, πού διαφαίνεται το απόλυτα κακό και πού διαφαίνεται η αγάπη και η φροντίδα.
Είδα σε κάποια πώς αποτυπώνουν τους ανθρώπους, που μεταφέρουν τους πληγωμένους συγγενείς τους, συνανθρώπους τους.
Μιλάμε ότι κάνουμε ομιλίες, εμείς ειδικά στην Τέχνη, για τη φροντίδα, τις συνθήκες φροντίδας και πρακτικές. Δεν ξέρω. Ποια φροντίδα; Αυτή είναι φροντίδα. Αυτή που δεν μπορούμε να δώσουμε εμείς ως Δυτικοί σ’ αυτόν τον φάρο της ανθρωπότητας, που είναι εκεί και χτυπιέται από το 1948.
Μας έμεινε το συλλογικό τραύμα από τον Β΄ Π.Π.. Συνεχίζουμε έναν Β΄ Π.Π. από το 1948 μέχρι το 2025. Μπορούμε να το διανοηθούμε αυτό;
Και τα παιδιά είναι μπροστά. Και η Τέχνη τους είναι μπροστά.» (Όλα όσα είπε η κ. Φαίνη Τζανετουλάκου μπορείτε να τα παρακολουθήσετε πατώντας ΕΔΩ), ενώ ολοκληρώνοντας ανάφερε, μεταξύ άλλων, πως: «Το βραβείο Πούλιτζερ το πήρε προχθές ένας πάρα πολύ σημαντικός Παλαιστίνιος ποιητής, ο Μοσάμπ Αμπού Τόχα. Κάνει μεγάλο αγώνα και στα κοινωνικά δίκτυα και παντού. Το ένα βιβλίο του έχει μεταφραστεί τώρα πρόσφατα στα ελληνικά. Εγώ, ήρθα αυτή τη στιγμή από τη διαδήλωση που κάνουμε για τη DEFEA. Η DEFEA είναι αυτή η μεγάλη έκθεση των οπλικών συστημάτων, όπου λαμβάνουν χώρα 30 Ισραηλινές εταιρείες και ελληνικές, που «σπονσοράρουν» εκθέσεις τέτοιες. Και έχουμε κάνει μεγάλη δράση γι’ αυτό. Μέσω της Τέχνης ξεπλένουν τα εγκλήματά τους. Και αυτή τη στιγμή, μέχρι και αύριο, υπάρχει αυτή η έκθεση με τις ευχές και τις ευλογίες του κ. Δένδια και της ελληνικής κυβέρνησης. Αυτό είναι το κράτος τους, που εξαϋλώνουν κυριολεκτικά αυτά τα παιδιά. Αλλά δεν πρόκειται να εξαϋλωθούν τα παιδιά. Γιατί τα παιδιά είναι δέντρα. Και τα παιδιά έχουν ρίζες.». (Όλα όσα συμπληρωματικά ανάφερε η κ. Φαίη Τζανετουλάκου μπορείτε να τα παρακολουθήσετε πατώντας ΕΔΩ)

Επίσης, στη σημαντική αυτή εκδήλωση διακρίναμε, μεταξύ πολλών άλλων, τον Γενικό Γραμματέα της Λαϊκής Ενότητας-Ανυπότακτη Αριστερά κ. Δημήτρη Στρατούλη, τη δημοτική σύμβουλο της παράταξης «Ενότητα για τη Νέα Ιωνία» κ. Φιλίππα Αθυμαρίτου, το στέλεχος της Νέας Αριστεράς κ. Πάνο Λάμπρου, τους πρώην δημοτικούς συμβούλους της παράταξης «Ενότητα για τη Νέα Ιωνία» κ.κ. Γιάννη Κολμανιώτη, Πρόδρομο Αβακουμίδη (νυν μέλος της Συλλογικότητας «Ποδονίφτης») και Όλγα Ακιανίδου, καθώς και η πρώην δημοτική σύμβουλος κ. Αγγελική Βάσιλα (Εκτός Σχεδίου-Αριστερή Ριζοσπαστική Κίνηση Νέας Ιωνίας).
Ακόμη, υπενθυμίζουμε πως το Σάββατο 10 Μαΐου, ώρες 12:00-14:00, θα λειτουργήσει Εργαστήρι Τυπογραφίας-Ραδιοφώνου Παλαιστινιακής Ποίησης για Παιδιά, από την Παιδαγωγική Ομάδα: «Το Σκασιαρχείο», ενώ την Τετάρτη 14 Μαΐου, ώρα 20:00, θα πραγματοποιηθεί η προβολή του βραβευμένου με Όσκαρ ντοκιμαντέρ: «Καμία Άλλη Γη».
Η έκθεση θα λειτουργεί με ελεύθερη είσοδο, από Τρίτη έως Παρασκευή, ώρες: 18:30-21:30 & Σάββατο, ώρες: 11:30-14:30.

Ακολουθεί φωτογραφικό υλικό από τα εγκαίνια της έκθεσης: