Μεγάλα θέματα έβγαλε η συνέντευξη Τύπου, που διοργάνωσε για τις Ευρωεκλογές η προσωρινή Ν.Ε. της Νέας Αριστεράς Βορείων, στο Ηράκλειο Αττικής

Ρεπορτάζ-Φωτογραφίες: Παναγιώτα Σούγια
Τη συνέντευξη Τύπου συντόνισε ο κ. Λεωνίδας Καρύγιαννης, ο οποίος προλογίζοντάς την ανάφερε, μεταξύ άλλων, πως: «Στη σημερινή συνέντευξη τύπου θα κάνει μία παρουσίαση των θέσεών μας ο Πάνος Σκουρλέτης, και η Όλγα Νάση, η οποία είναι υποψήφια ευρωβουλευτής, θα μας βοηθήσει κι αυτή μέσα από την παρέμβασή της στη συζήτηση και μετά θα γίνουν ερωτήσεις, όποια ερώτηση θέλετε να γίνει, και θα κλείσουμε τη συνέντευξη.».

Αμέσως μετά τον λόγο έλαβε το στέλεχος της Νέας Αριστεράς, κ. Πάνος Σκουρλέτης, ο οποίος ξεκίνησε μια πρώτη τοποθέτησή του λέγοντας πως: «Κατ’ αρχήν, ευχαριστούμε όλους όσοι ανταποκριθήκατε στο κάλεσμά μας στη συνέντευξη. Θέλω να πω το εξής: Ότι έχει ιδιαίτερη σημασία το να επιχειρούμε και σε περιφερειακό επίπεδο, όπως εδώ, στον Βόρειο Τομέα, να επικοινωνούμε με τα Μέσα, πέρα από της συζήτηση που γίνεται από τα κεντρικά Μ.Μ.Ε., τα οποία, ούτως ή άλλων, έχουν καμιά φορά και τη δικιά τους λογική.
Είμαστε λίγες μέρες πριν τις εκλογές και νομίζω ότι ανεξάρτητα από τον βαθμό ενδιαφέροντος των πολιτών γι’ αυτή καθαυτή τη διαδικασία, όσοι, όμως, πράγματι θεωρούνε ότι έχει τη δικιά της κρισιμότητα αυτή η μάχη μπορούνε να βγάζουνε κάποια σταθερά, πλέον, συμπεράσματα για το τι υποστηρίζει και το τι προτείνει ο κάθε χώρος.
Λένε πολλοί ότι η συζήτηση έχει υποβαθμιστεί σε σχέση με την Ευρώπη και είναι κάπως Ελληνοκεντρική. Νομίζω ότι, πλέον, μετά από μια μεγάλη πορεία της χώρας μέσα στην Ευρώπη έχουμε καταλάβει ότι αυτά τα πράγματα είναι αλληλένδετα. Δεν μπορείς να μιλήσεις για τα μεγάλα ζητήματα της Ευρώπης και να μην δεις πώς αυτά αντανακλώνται στην Ελληνική πραγματικότητα, όπως και το αντίστροφο. Και νομίζω ότι οφείλουνε τα κόμματα, τα οποία πρέπει να είναι ειλικρινή και να λένε τα πράγματα με το όνομά τους, την ίδια ώρα που μιλάνε για τις αλλαγές για την Ελλάδα να μπορούν να σκεφτούνε για το παρόν και για το μέλλον της Ευρώπης. Για παράδειγμα, θα ήτανε άδικο, νομίζω, και θα υποτιμούσαμε το μείζον σήμερα ζήτημα, που μας απασχολεί, όχι μόνο στην Ελλάδα, όχι μόνο στην Ευρώπη, αλλά τον κόσμο όλον, αυτό που γίνεται στη Γάζα. Αυτή η γενοκτονία, η οποία κάθε εβδομάδα παίρνει και μεγαλύτερες διαστάσεις. Αυτή την ώρα που μιλάμε γίνονται συνεχόμενοι βομβαρδισμοί, με τεράστιες πια απώλειες. Τα νούμερα δεν μπορούμε να τα παρακολουθήσουμε. Νεκρά παιδιά, άμαχος πληθυσμός. Και η Ευρώπη, υποτίθεται της ειρήνης, παρακολουθεί όχι μόνο σιωπηρά, αλλά με τη στάση της «αβαντάρει», καθιστώντας τον εαυτό της συνένοχο σε αυτό το έγκλημα που συντελείται.
Εμείς, γνωρίζετε, ως Νέα Αριστερά, έγκαιρα πήραμε την πρωτοβουλία, απευθυνόμενοι και στα άλλα κόμματα της δημοκρατικής αντιπολίτευσης, ότι θα έπρεπε να πιέσουμε την κυβέρνηση, να ακολουθήσουμε τον δρόμο του Ελληνικού Κοινοβουλίου του 2015, που, όπως θυμόσαστε, είχε πάρει απόφαση για την αναγνώριση του Παλαιστινιακού κράτους.
Όποιος πραγματικά θέλει να σταματήσει αυτό που γίνεται στην Παλαιστίνη, με συνέπειες όχι μόνο για τους τοπικούς πληθυσμούς, αλλά μιας γενικότερης πια ανάφλεξης, πρέπει να διεκδικήσει την άμεση αναγνώριση του Παλαιστινιακού κράτους στη βάση των αποφάσεων του Ο.Η.Ε. και των συνόρων του 1967.
Τον δρόμο αυτόν τον δείξανε άλλες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις. Η ελληνική κυβέρνηση, δυστυχώς, η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, βρίσκεται στον αντίποδα αυτής της λογικής. Είναι ο πιο πιστός, ο πιο δεδομένος σύμμαχος των Αμερικάνων και του ΝΑΤΟ. Εκεί, βέβαια, σε αυτό το θέμα έχει προσανατολιστεί συνολικά η εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης Μητσοτάκη.
Προσέξτε, όμως, την ίδια στιγμή, που οι δημοσκοπήσεις δείχνουνε μια κοινωνία, η οποία οργίζεται, βοά για τα θέματα της ακρίβειας, και δικαιολογημένα, που πλέον είναι το μείζον πρόβλημα, την ίδια στιγμή αυτή η κοινωνική δυσαρέσκεια δεν βρίσκει έκφραση στο πολιτικό επίπεδο. Υπάρχει ένα κενό, δηλαδή, μιας ισχυρής μαχητικής αντιπολιτευτικής φωνής, που μέσα από τις Ευρωεκλογές -και εδώ είναι η μεγάλη ευκαιρία- θα μπορέσει να καταγάγει ένα χτύπημα στην κυβερνητική αλαζονεία και να στείλει ένα μήνυμα. Άλλωστε, το διακύβευμα αυτώ των εκλογών δεν είναι η κυβέρνηση. Το διακύβευμα αυτών των εκλογών είναι η σταθερότητα στη φτώχεια, στη μιζέρια, όπως την εννοεί ο κ. Μητσοτάκης -εκείνος χρησιμοποιεί τον όρο «σταθερότητα»- ή η συνέχιση αυτής της κατάστασης, η Νέα Δημοκρατία να «παίζει» χωρίς αντίπαλο. Και αυτό συνδυάζεται και με τις θέσεις των άλλων κομμάτων. Αυτό το κενό της έκφρασης της κοινωνικής διαμαρτυρίας έρχεται να καλύψει η Νέα Αριστερά.
Ζητάμε, λοιπόν, την ψήφο σας και γι’ αυτόν τον λόγο.
Σήμερα, η πολιτική που ασκείται στην Ελλάδα από την κυβέρνηση Μητσοτάκη όχι μόνο έχει αποτύχει στο να δώσει απαντήσεις στα μείζονα ζητήματα της ακρίβειας, αλλά με τον τρόπο που υλοποιείται γεννάει μεγάλες ανισότητες.
Η χώρα μας αυτή τη στιγμή βρίσκεται σ το παράδοξο να είναι προτελευταία στην Ευρώπη σε δύναμη αγοραστική, όσον αφορά στους πολίτες. Εφτά στους δέκα πολίτες είδαν το τελευταίο διάστημα την αγοραστική τους δύναμη να μειώνεται, όχι τον ονομαστικό τους μισθό, γιατί, συνήθως, όταν το λέμε αυτό, η κυβέρνηση καταθέτει διάφορες προτάσεις και ισχυρίζεται ότι αύξησε τον κατώτατο μισθό. Ναι, αλλά αυξήσαμε τον κατώτατο μισθό όταν ο πληθωρισμός τον έχει ήδη καλύψει. Και πιο συγκεκριμένα πια οι τιμές αυτές, που σχετίζονται με την καθημερινότητα, με τις βασικές βιοτικές ανάγκες, έχουνε μειώσει το διαθέσιμο εισόδημα και την αγοραστική δύναμη των πολιτών. Εφτά στους δέκα, λοιπόν, συμπολίτες μας είδαν να μειώνεται η αγοραστική τους δύναμη, όταν την ίδια στιγμή τα υπερκέρδη τραπεζών, μεγάλων αλυσίδων σούπερ μάρκετ, τα υπερκέρδη εταιρειών από τον χώρο της ενέργειας μένουν στο απυρόβλητο και οι ανισότητες αποτυπώνονται με τον πιο εύγλωττο και τον πιο δυνατό τρόπο πια στη διαμόρφωση των μακροοικονομικών μεγεθών.
Ποτέ άλλοτε οι μεγαλύτερες εισηγμένες εταιρείες στο Χρηματιστήριο δεν είχανε συμμετοχή στη διαμόρφωση του Α.Ε.Π., που να ξεπερνάει το 5,1%-5,3%, που έχει φτάσει αυτή τη στιγμή, όταν στην εποχή της «ισχυρής» Ελλάδας του κ. Σημίτη ήταν στο 3%. Αυτό είναι ένα άλλο στοιχείο πως αυτή η μεροληπτική ταξική πολιτική της Νέας Δημοκρατίας γεννάει τεράστιες ανισότητες.
Αυτά όλα, όμως, τα οποία τα βιώνει ο κόσμος, ποιος αυτή τη στιγμή, στη βάση αυτών των προβλημάτων, τα μεταφράζει σε μια εναλλακτική ανταγωνιστική πρόταση απέναντι στη Νέα Δημοκρατία;
Η Αξιωματική Αντιπολίτευση, με αυτά που καταθέτει φαίνεται ότι έχει προσχωρήσει σε μία λογική ενός φορολογικού λαϊκισμού. Καταθέτει προτάσεις, που ακόμη και η ίδια η Νέα Δημοκρατία δεν θα είχε το θάρρος να τις κάνει. Όπως, το να λέει ότι όσοι έχουν ατομικό εισόδημα 90.000 ευρώ τον χρόνο θα πρέπει να πληρώσουνε λιγότερα.
Μα, άμα δεν έχουμε ένα δίκαιο φορολογικό σύστημα πώς μπορούμε να ζητάμε ένα αξιόπιστο Δημόσιο Σύστημα Υγείας; Πώς μπορούμε να μιλάμε για μια αξιόπιστη Δημόσια Εκπαίδευση;
Εδώ, στην ευρύτερη γειτονιά μας, έχουμε το Κ.Α.Τ., έχουμε το «Αγία Όλγα», έχουμε το «Σισμανόγλειο». Φαντάζομαι ότι αν ρωτήσετε τους πολίτες αυτών των περιοχών ξέρουνε ποια είναι η φθίνουσα κατάσταση του Δημόσιου Συστήματος Υγείας μέσα από την επίσκεψή τους σ’ αυτά τα νοσοκομεία. Ξέρουν τα κενά που υπάρχουνε. Ξέρουν τις μεγάλες ελλείψεις. Ξέρουν τους γιατρούς, οι οποίοι δεν αντέχουν να δουλεύουν κάτω από άθλιες συνθήκες και οι έμπειροι γιατροί παραιτούνται.
Η κυβέρνηση, λοιπόν, δεν γεννάει μόνο ανισότητες, αλλά ουσιαστικά υλοποιεί και ένα σχέδιο ιδιωτικοποίησης του Ε.Σ.Υ. και μεγάλου χτυπήματός του. Την ίδια ώρα, που εισαγάγει τα απογευματινά ιατρεία, τα οποία θα έρθουν να καλύψουν ανάγκες υγειονομικές όσων έχουν την οικονομική δυνατότητα.
Μπορούμε αυτά να μην τα λέμε με το όνομά τους; Όχι.
Μπορούμε να μιλάμε με μισόλογα, με μέσους όρους; Όχι.
Αυτό, λοιπόν, είναι που έχει καθηλώσει τις δυνάμεις της αντιπολίτευσης, τόσο τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α.-Π.Σ. όσο και το ΠΑ.ΣΟ.Κ.-ΚΙΝ.ΑΛΛ., τις έχει καταστήσει αναξιόπιστες απέναντι στην πρόταση της σημερινής κυβέρνησης. Και ενώ ο κόσμος βιώνει όλα αυτά τα προβλήματα, δεν υπάρχει μια δύναμη, που να τον εμπνεύσει, που να τον κινητοποιήσει, για να μπορέσει έτσι μέσα από την ψήφο του στις επόμενες εκλογές να αρχίσει μία διαδικασία αλλαγής των συσχετισμών.
Νομίζω, όμως, ότι δεν θα πρέπει να ξεχνάμε, γιατί είπαμε και στην αρχή ότι τα μεγάλα και τα μικρά προβλήματα, τα προβλήματα της ελληνικής πραγματικότητας και τα ευρωπαϊκά προβλήματα, είναι αλληλένδετα, ότι μία από τις πλευρές αυτής της πολύπλευρης κρίσης είναι η κλιματική κρίση. Η κλιματική κρίση, πάνω στην οποία έπαιξε αυτή η κυβέρνηση. Στο όνομα της κλιματικής κρίσης και της ανάγκης της πράσινης μετάβασης, έκλεισε τα εργοστάσια παραγωγής του λιγνίτη, εμφανίζοντας το θέμα ως μια μεγάλη οικολογική τομή. Ναι, όμως, η πραγματικότητα έδειξε ότι αυτό το ποσοστό ενέργειας υποκαταστάθηκε από το φυσικό αέριο, το οποίο μόνο κατ’ όνομα είναι ένα μεταβατικό καύσιμο, που δεν είναι τόσο φιλικό, όσο οι μεγάλοι ισχυροί οικονομικοί, ενεργειακοί κύκλοι στην Ευρώπη θέλουν να δείξουνε.
Και εκείνο, που θα έπρεπε να προωθηθεί με μια διαφορετική λογική, που είναι οι Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας (Α.Π.Ε.), γίνεται ένα πεδίο άγριας κερδοσκοπίας, και μη ορίζοντας τους όρους ανάπτυξής τους, τελικά, μετατρέπεται σε ένα πεδίο αντιπαλότητας τοπικών κοινωνιών και μεγάλων ιδιωτικών εταιρειών, που πολλές φορές λειτουργεί και εις βάρος του περιβάλλοντος.
Δείτε το σχήμα το οξύμωρο, που ενώ μιλάμε για Α.Π.Ε. για να μειώσουμε τα αέρια του θερμοκηπίου, όταν πας και τοποθετείς μεγάλες ανεμογεννήτριες σε απάτητα βουνά ή σε προστατευόμενες περιοχές χωρίς όρους και προϋποθέσεις, τότε ουσιαστικά χτυπάς το περιβάλλον. Όπως το χτυπήσανε στους αιγιαλούς, ψηφίζοντας η παρούσα κυβέρνηση ένα νομοσχέδιο, το οποίο απελευθερώνει πια την επιχειρηματική χρήση των αιγιαλών.
Για εμάς, για τη Νέα Αριστερά, τα θέματα της κλιματικής κρίσης του περιβάλλοντος είναι πολύ ψηλά στην ατζέντα. Γι’ αυτό και έχουμε καταθέσει προτάσεις, οι οποίες δεν στέκονται μόνο να μιλάνε γενικά και αόριστα για την προστασία του περιβάλλοντος. Πιστεύουμε ότι η Ελλάδα πρέπει να πρωτοστατήσει σ’ αυτόν τον αγώνα ενάντια στην κλιματική κρίση ή αν θέλετε να βάλει ένα φρένο στην κλιματική κρίση. Γι’ αυτό καταθέσαμε την πρόταση του να σταματήσουνε εδώ και τώρα οι εξορύξεις στην Ελλάδα. Δεν μπορείς να μιλάς για στόχους για την προστασία του περιβάλλοντος των 30 και των 50 μείωσης των αερίων του θερμοκηπίου και την ίδια ώρα η Ελλάδα να είναι δεύτερη σε επενδύσεις σε υποδομές φυσικού αέριου, το οποίο συμβάλλει στο φαινόμενο του θερμοκηπίου.
Αυτά τα μεγάλα ψέματα, λοιπόν, πρέπει να αποκαλυφθούνε. Πρέπει να αποκαλυφθεί, λοιπόν, ότι αυτή η κυβέρνηση έχει σχέδιο, το οποίο είναι ενάντια στο περιβάλλον, έχει σχέδιο ενάντια στα δημόσια αγαθά, έχει σχέδιο το οποίο διευρύνει τις ανισότητες, έχει σχέδιο, που, τελικά, όμως, το παρουσιάζει με τον δικό της επικοινωνιακό τρόπο διαφορετικά.
Εμείς λέμε ότι δεν φτάνει η επικοινωνία. Θέλουμε να μιλήσουμε για την ουσία της πολιτικής με επιχειρήματα, γι’ αυτό κατατάσσουμε τη δικιά μας Αριστερά ως μία ανταγωνιστική Αριστερά, μια εναλλακτική Αριστερά.
Τελειώνοντας, θέλω να πω το εξής: Για τις δυνάμεις της Νέας Αριστεράς υπάρχει και μια επιπλέον ιδιαιτερότητα σ’ αυτές τις εκλογές. Είμαστε ένας χώρος, ο οποίος προήλθε μέσα από τη διάσπαση του ΣΥ.ΡΙΖ.Α.-Π.Σ. της προηγούμενης περιόδου, και θεωρούμε ότι ένα από τα διακυβεύματα αυτών των εκλογών είναι να συνεχίσει να υπάρχει ισχυρή και πρωταγωνιστική, όπως τη γνωρίσαμε τα προηγούμενα χρόνια, η φωνή της σύγχρονης ανανεωτικής και ριζοσπαστικής Αριστεράς.
Το λέμε με πόνο, αλλά ο σημερινός ΣΥ.ΡΙΖ.Α.-Π.Σ. βρίσκεται σε μία πορεία μετάλλαξης, έχει πάρει διαζύγιο από όλες σχεδόν τις εκδοχές τις Αριστεράς, διότι, τελικά, όπως φαίνεται και από τον λόγο του Προέδρου του κ. Κασσελάκη, φαίνεται να μην πιστεύει σε αυτό το οποίο, κατά τη γνώμη μας, είναι η πεμπτουσία για να αναλύσεις στον κόσμο για να προσεγγίσει τα ζητήματα ανάμεσα στη διάκριση Αριστεράς και Δεξιάς.
Θα έχετε δει πια πως όλα μπαίνουνε σε ένα μίξερ, μέσα σε ένα μπλέντερ, και γίνονται μια άμορφη πρόταση, η οποία τσαλαβουτάει από εκεί, επενδυμένη με πολύ «life style». Δεν χρειάζεται αυτό ο τόπος. Ο τόπος χρειάζεται εναλλακτικές προτάσεις, χρειαζόμαστε νέο όραμα, οι νέες γενιές χρειάζονται ξανά να εμπνευστούνε, να τους δοθεί χώρος, και νομίζω ότι μια από τις ευκαιρίες είναι η ενίσχυση του ευρωψηφοδελτίου της Νέας Αριστεράς, ένα ψηφοδέλτιο, που έχει πολλούς αξιόλογους ανθρώπους. Και αυτή μόνο η σύγκριση με τα άλλα ψηφοδέλτια θα μπορούσε να πείσει.
Και με αυτά τα λόγια εγώ θα ήθελα να δώσω τον λόγο στην αγαπητή Όλγα Νάσση, η οποία είναι υποψήφια στο ευρωψηφοδέλτιό μας με τα δικά της χαρακτηριστικά και τη δικιά της διαδρομή.».

Στη συνέχεια τον λόγο έλαβε η υποψήφια ευρωβουλευτής με το ψηφοδέλτιο της Νέας Αριστεράς, κ. Όλγα Νάσση, η οποία ξεκίνησε λέγοντας πως:
«Μπορώ να πω ότι είμαι η Ευρωπαία κατεξοχήν υποψήφια, γιατί μεγάλωσα στην Ιταλία. Τώρα ήρθα εδώ. Με μαμά Ιταλίδα και μπαμπά Έλληνα. Αλλά, δυστυχώς, λένε ότι η Ιταλία είναι πρωτοπόρα σε κάποιες επιλογές. Και όντως, αν βλέπουμε την Ιστορία, η καμπύλη του P.C.I., του μεγάλου κομμουνιστικού κόματος της Ιταλίας, του Μπερλινγκουέρ, που από τη στιγμή που ενσωματώνει, ενσαρκώνει τη νεότερη ελεύθερη πολιτική οικονομία, και απλά λένε: θα κοιτάξουμε δυο-τρία δικαιώματα να διαφυλάξουμε και ανοίγει προς το κέντρο, καταρρέει όλη η οικοδομή. Και μαζί του, η κατάρρευση όλων των αριστερών κομμάτων στην Ιταλία, με τις συνέπειες που βλέπουμε σήμερα. Αποδόμηση της πρόνοιας, κατάργηση των επιδομάτων, δηλαδή να γίνουν οι πλούσιοι πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι, η διεύρυνση των ανισοτήτων. Αυτή την πορεία, δυστυχώς, τη βλέπουμε σε 9 από τα 27 κράτη-μέλη της Ευρώπης. Όταν κάποιοι λένε: Είναι κρίσιμες οι Ευρωεκλογές. Η Ευρώπη βρίσκεται σε σταυροδρόμι. Ναι, είναι πραγματικά οι πιο κρίσιμες εκλογές για την Ευρώπη, γιατί πάνε η άλλη ευρωπαϊκή ακροδεξιά να σχηματίσει το 25%, με τον στόχο την πλήρη αποδόμηση μιας Ευρώπης, που αποδείχτηκε στις πιο κρίσιμες στιγμές πολύ κατώτερη των περιστάσεων.
Δεν υπάρχει Ευρώπη. Εμείς τη θέλουμε την Ευρώπη.».
Επίσης, η κ. Νάσση επισήμανε μεταξύ άλλων πως: «Μόνο μια ενωμένη Ευρώπη μπορεί να ανταπεξέλθει στις προκλήσεις της παγκοσμιοποίησης. Μόνο μία κυρίαρχη Ευρώπη και ελεύθερη από ξένες δυνάμεις και από τα μικροκομματικά συμφέροντα, που σήμερα κυριαρχούν στο ευρωπαϊκό πλαίσιο, και μόνο μία ελεύθερη ενωμένη Ευρώπη θα μπορούσε να αποφύγει τους δύο Παγκόσμιους Πολέμους, που τη διέλυσαν. Και σήμερα έχουμε πάλι τον πόλεμο, ακριβώς στις χώρες που είχαμε τις μεγαλύτερες απώλειες σε ανθρώπινες ζωές. 30 εκατομμύρια είχαν πεθάνει στη Ρωσία και στην Ουκρανία, και πάλι είμαστε θεατές ενός πολέμου, χωρίς η Ευρώπη να πάρει καμία θέση. Αλλά για την Αριστερά η Ευρώπη πρέπει να είναι οικοδόμος της ειρήνης. Αυτός είναι ο πρώτος στόχος. Και, συνεπώς, επειδή ο πόλεμος θα φέρει μόνο συγκρούσεις, αστάθειες, αύξηση των στρατιωτικών δαπανών, άρα μείωση της Κοινωνικής Πρόνοιας και άνοιγμα σε αυταρχικές πολιτικές. Αυτό που βλέπουμε και στην Ελλάδα.
Εγώ έχω ασχοληθεί ειδικά, και θα ασχοληθώ πάντα ενεργά σε οποιαδήποτε θέση για τη στεγαστική κρίση. Από όταν ξεκίνησα και ήρθα εδώ στην Ελλάδα κατάλαβα ότι από τη στιγμή που δεν υπάρχει κανένα πλαίσιο προστασίας, κανένα πλέγμα κοινωνικής κατοικίας θα είχαμε την τεράστια στεγαστική κρίση. Γιατί η Ελλάδα, να ξέρετε, είναι πρωταθλητής αυτή τη στιγμή στην Ευρώπη. Ένα στα δύο νοικοκυριά δαπανά πάνω από το 40% στο κόστος στέγης. Και έχουμε, σχεδόν, 1.000.000 Έλληνες και Ελληνίδες, που έχουνε δάνεια ή δάνεια που κοκκινίζουν ή είναι εγγυητές κόκκινων δανείων.
Αυτό το σημείο, που είναι ένα μείζον κοινωνικό πρόβλημα, θεωρώ ότι είναι το ορατό πεδίο της διεύρυνσης των ανισοτήτων και της φτωχοποίησης της μεσαίας τάξης. Δηλαδή, αυτά είναι τα υλικά, που οδήγησαν στα μνημόνια.
Η Νέα δημοκρατία κατάργησε οποιαδήποτε προστασία της κύριας κατοικίας το 2020, με τον νέο Πτωχευτικό Κώδικα. Δεν μιλάει ούτε καν γι’ αυτό, αδιαφορεί παντελώς για τη ραγδαία αύξηση των τιμών των ενοικίων, τόσο πολύ, που σήμερα 1.000.000 και πλέον νέοι και νέες αναγκάζονται να ζούνε στο παιδικό τους δωμάτιο.
Για εμάς είναι προτεραιότητα, είναι και ένα πεδίο, όπου μπορούμε να έχουμε συγκλίσεις με άλλες προοδευτικές δυνάμεις. Οι «Πράσινοι», για παράδειγμα, που συνδέουν τη στεγαστική κρίση με την πράσινη μετάβαση. Γιατί εάν εφαρμοστεί, για παράδειγμα, η οδηγία, που επιβάλει στα νοικοκυριά να κάνουν την ενεργειακή αναβάθμιση των σπιτιών τους, μέχρι το 2030 να έχουμε μείωση του 16%, άμα ρωτήσετε τη γειτόνισσά σας, που παίρνει 820 ευρώ, που είναι ο μέσος μισθός του Έλληνα, να κάνει και ανάπλαση του σπιτιού, δεν θα έχει τη δυνατότητα να το κάνει αυτό. Άρα, και αυτό είναι ένα πεδίο, που ανοίγει στα ξένα funds ή στους επενδυτές για να εξαγοράσουν τα σπίτια των Ελλήνων.
Άρα, η Νέα Αριστερά έχει ως μείζων στόχο την αντιστροφή αυτής της αναδιανομής προς τα πάνω, προς τα ανώτερα στρώματα της κοινωνίας και προς το εξωτερικό τον μεγαλύτερο πλούτο των ελληνικών οικογενειών, τα σπίτια τους.
Είμαστε η μοναδική πολιτική δύναμη, που έχουμε συγκεκριμένες προτάσεις, που μπορούν να είναι αποτελεσματικές για να σταματήσει το ράλι των τιμών, που έχουμε αύξηση κάθε μήνα. Δεν υπάρχει κανένα πλαίσιο, καμία παρέμβαση δημόσια. Και λέμε ότι θα χρειαστεί οπωσδήποτε αμέσως ένα πλαφόν στα ενοίκια, ένα πλαίσιο ρύθμισης της αγοράς των ενοικίων, με άμεσο πάγωμα των αυξήσεων, μία μεγαλύτερη διάρκεια των τιμών των ενοικίων, η πραγματική ρύθμιση της τουριστικής μίσθωσης και ένα πλαίσιο κοινωνικής κατοικίας. Ξεκινώντας από το τεράστιο οικιστικό απόθεμα, που είναι εγκαταλειμμένο, λόγω αδυναμίας των μικρών ιδιοκτητών να κάνουν ανακαίνιση. Αυτό είναι το βασικό ζήτημα. Και από τα δημόσια και κρατικά κτήρια, που αυτή τη στιγμή δεν προσφέρονται προς ενοικίαση.
Όταν ο κ. Μητσοτάκης μιλάει για ανάπτυξη, να ξέρετε ότι το 46% αυτής της ανάπτυξης αφορά στα ξένα funds, που εξαγοράζουν τα σπίτια των Ελλήνων.
Και, προφανώς, όλες αυτές οι δαπάνες, η πράσινη μετάβαση δεν θα είναι εφικτή εάν δεν έχουμε έναν σοβαρό ευρωπαϊκό προϋπολογισμό. Ζητάμε, δηλαδή, να ευξηθεί ο γελοίος προϋπολογισμός, που είναι 1%. Σκεφτείτε ότι οι Η.Π.Α. έχουνε το 25% του Α.Ε.Π. του προϋπολογισμού.
Χρειάζονται προγράμματα ενίσχυσης, ξεκινώντας από τα κατώτερα και τα μεσαία στρώματα της κοινωνίας, αλλιώς η πράσινη μετάβαση απλά δεν θα υπάρξει.».
Επίσης, ολοκληρώνοντας η κ. Νάσση ανέφερε πως: «Ο στόχος της Νέας Αριστεράς είναι να ξαναπάρει το νήμα και τη μεγάλη παράδοση της Αριστεράς, που αναλαμβάνει τις ευθύνες, που λύνει τα προβλήματα των ανθρώπων και νοιάζεται για τα δικαιώματά τους και για τις ζωές τους. Δηλαδή, όχι η Αριστερά του σαλονιού, αλλά η Αριστερά που μιλάει και ακούει τις ανάγκες και δείχνει και αλληλεγγύη έμπρακτα.».

Ακολούθως, τέθηκαν ερωτήματα προς τους δύο ομιλητές, με την εφημερίδα μας να ρωτάει τον κ. Σκουρλέτη πως: «Μιλήσατε κ. Σκουρλέτη για την κλιματική κρίση, αναφέροντας πως η κυβέρνηση Μητσοτάκη έκλεισε τα εργοστάσια λιγνίτη και γέμισε ανεξέλεγκτα και χωρίς κανόνες όλη η Ελλάδα με ανεμογεννήτριες, αλλά και ότι εξαρτάται πλέον από το φυσικό αέριο. Δεν έπρεπε να απαγκιστρωθούμε από τη χρήση του λιγνίτη και γιατί το φυσικό αέριο δεν είναι η λύση;», με τον κ. Πάνο Σκουρλέτη να απαντάει λέγοντας, μεταξύ άλλων, πως: «Βεβαίως και ορθώς θα έπρεπε η χώρα να απαγκιστρωθεί από τον λιγνίτη, αλλά αυτό δεν έπρεπε να υποκατασταθεί από το φυσικό αέριο σε τέτοιον βαθμό. Μάλιστα, η βίαιη υποκατάσταση του λιγνίτη από το φυσικό αέριο ήταν και μία από τις αιτίες, που πληρώσαμε πάρα πολύ ακριβά ως χώρα την υπόθεση της ενεργειακής κρίσης. Με δεδομένο ότι το φυσικό αέριο ανέβηκε στα ύψη και με βάση αυτόν τον μηχανισμό και τη λειτουργία της αγοράς χονδρικής ενέργειας, το λεγόμενο «Χρηματιστήριο Ενέργειας», αυτό προσδιόρισε και τράβηξε προς τα επάνω και τις υπόλοιπες φθηνότερες τιμές παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας, όπως είναι από τις Α.Π.Ε.. εμείς θέλουμε τις Α.Π.Ε., αλλά τις θέλουμε στη βάση ενός χωροταξικού σχεδίου. Άρα, να μην πηγαίνουν οπουδήποτε, όπου το βασικό πια κριτήριο της χωροθέτησης δεν είναι η κοινωνική και οικολογική και ενεργειακή χρησιμότητα, αλλά το πόσο είναι βολικό για τις εταιρείες που επενδύουν. Άρα, δεν μπορεί να γίνει με όρους αγοράς, αλλά πρέπει να γίνει με όρους ενός ευρύτερου κοινωνικού σχεδίου. Ταυτόχρονα, λέμε ότι η υπόθεση της ανάπτυξης των Α.Π.Ε., και με βάση και την ευρωπαϊκή εμπειρία, δεν μπορεί να αφορά μόνο τη χωροθέτηση και την ανάπτυξη μεγάλων μονάδων παραγωγής, είτε ανεμογεννήτριες, είτε αιολικά κ.τ.λ.. Θα πρέπει να προκρίνουμε μεροληπτικά την υπόθεση της αυτοπαραγωγής με κίνητρα, έτσι ώστε καινούργιες κατοικίες, μικρές, ιδιαίτερα στην επαρχία, δημόσια κτήρια κ.τ.λ., να υπάρχει η πρόβλεψη έτσι ώστε να έχουν τις δικές τους μικρές εγκαταστάσεις, να μειώνουν και το δικό τους ενεργειακό κόστος, αλλά, ταυτόχρονα, αυτό είναι και πιο οικολογικά, ας το πούμε, συμβατό. Ενώ ένας δρόμος, ένα μέσο διείσδυσης των Α.Π.Ε. πρέπει να γίνει μέσα από τις ενεργειακές κοινότητες. Άρα, με μία λογική ενεργειακής δημοκρατίας και διάχυσης των οφελών από την εισαγωγή των Α.Π.Ε. στην κοινωνία, μέσα από μικρές τοπικές μονάδες κ.τ.λ.. Το αντίθετο, ακριβώς, που κάνει η Νέα Δημοκρατία, η οποία υπονόμευσε και δεν βοήθησε στην ανάπτυξη.».