Εκδήλωση-Συζήτηση της «Νέας Αριστεράς» στη Νέα Ιωνία, με θέμα: «Αριστερά: Το παρόν και το μέλλον»

Ρεπορτάζ-Φωτογραφίες: Παναγιώτα Σούγια
Την εκδήλωση προλόγισε η κ. Ελένη Μαριόλη, η οποία ανέφερε μεταξύ άλλων πως: «Έχουμε την τιμή να πραγματοποιούμε την πρώτη ανοιχτή εκδήλωση της Νέας Αριστεράς μετά το «Σεράφειο», εδώ, στη Νέα Ιωνία, της προσφυγιάς και των εργατικών αγώνων. Και ας ελπίσουμε ότι θα ακολουθήσουν πολλές ακόμη στο νέο μας ξεκίνημα σε όλη τη χώρα, για να στείλουμε το μήνυμα παντού ότι δεν θα ξεμπερδέψουν τόσο εύκολα με την Αριστερά, με τις ιδέες, τις αξίες και το όραμα της κοινωνικής απελευθέρωσης.».
Επίσης, η κ. Μαριόλη επισήμανε πως: «Είμαστε μόλις στην αρχή, στην αφετηρία μιας νέας ελπιδοφόρας προσπάθειας. Βρισκόμαστε εδώ γιατί δεν είμαστε διατεθειμένοι να παραιτηθούμε ή να αποχωρήσουμε από το πεδίο των αγώνων. Δεν είμαστε διατεθειμένοι να παραιτηθούμε ή να αποχωρήσουμε από τον ευρύ χώρο, και όχι στενό, όπως νομίζουν κάποιοι, της Ριζοσπαστικής Αριστεράς. Δεν έχουμε έρθει με έτοιμη συνταγή. Η Νέα Αριστερά δεν έχει δημιουργηθεί. Δημιουργείται εν κινήσει, με διάλογο και δράση, με αποσκευές μια ολόκληρη πορεία με νίκες και ήττες, με ιστορικές στιγμές, αλλά και με σημαντικά λάθη. Και θα πορευτούμε με λογισμό και όνειρο, με αναστοχασμό και θετική σκέψη, με τη βεβαιότητα ότι η υπόθεση αυτή αφορά πολύ κόσμο, που καλείται να συνδιαμορφώσει μια νέα σύγχρονη, ριζοσπαστική, λαϊκή, κλιματική, φεμινιστική, οικολογική Αριστερά, μακριά από τις παθογένειες του παρελθόντος, με συλλογικό τρόπο, με συλλογική σκέψη, όλες και όλοι μαζί, από την ίδια αφετηρία.», προσθέτοντας πως: «Οκτώ αναγκαίες λέξεις σε αυτό το νέο ξεκίνημα: Ειλικρίνεια, αναστοχασμός, διάλογος, αλληλεγγύη, συντροφικότητα, κίνημα, πρόταση, όραμα.».

Αμέσως μετά τον λόγο έλαβε ο Ιωνιώτης κ. Δημήτρης Μπιρμπίλης, ο οποίος συντόνισε τη συζήτηση που ακολούθησε των κεντρικών ομιλητών, αφού προηγουμένως ανέφερε μεταξύ άλλων πως: «Για να έχουμε αποτέλεσμα στο καινούργιο εγχείρημα έχουμε δουλειά πολλή. Υπάρχουν αντικειμενικές δυσκολίες. Δεν έχουμε γραφεία, δεν έχουμε οργάνωση, δεν έχουμε κρατική χρηματοδότηση, δεν έχουμε ραδιόφωνο, δεν έχουμε εφημερίδες. Απέναντι σε αυτές τις δυσκολίες έχουμε, όμως, ένα «όπλο». Το «όπλο» της θέλησης και της βούλησης να δημιουργήσουμε το νέο, να φέρουμε τις αξίες και τις θέσεις μας στην ίδια την κοινωνία. Να μπολιαστούμε από τα Κινήματα και να μπολιάσουμε με τις δικές μας τις αξίες και τα δικά μας τα οράματα. Με τη θέληση και τη βούληση να συναντηθούμε με τους θεσμούς της κοινωνίας. Να συνδιαμορφώσουμε και να δημιουργήσουμε μια συναντίληψη.» και κατέληξε τονίζοντας πως: «Όλοι εμείς αποτελούμε το πρόπλασμα αυτής εδώ της προσπάθειας.».

Στη συνέχεια, τον λόγο έλαβε η κ. Έφη Καλαμαρά, η οποία είπε μεταξύ άλλων πως: «Είναι μια συζήτηση, που, ευτυχώς, έχει ανοίξει και απασχολεί πολλούς και πολλές. Και αν σχεδόν όλοι μπορούμε να σκιαγραφήσουμε το παρόν και να φτάσουμε σε παρόμοια συμπεράσματα σε ό,τι αφορά στο μέλλον της Αριστεράς, αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι να θέσουμε ερωτήματα για να συναντήσουμε το μέλλον. Μας χρειάζεται, λοιπόν, ένας ανοιχτός χώρος σύνθεσης, διαλόγου, παραγωγής προγραμματικού λόγου και έργου ευρύτερης συνάθροισης. Γιατί η Αριστερά, η σύγχρονη ριζοσπαστική πολιτική Αριστερά, είναι αναγκαία σήμερα περισσότερο από ποτέ. Όχι μόνο σήμερα, αλλά και αύριο. Σε ολόκληρο τον δυτικό κόσμο μια σειρά από εκλογικά αποτελέσματα και πολιτικά συμβάντα περιγράφουν την άνοδο της ακροδεξιάς, από το Ισραήλ μέχρι την Αργεντινή, από την Ολλανδία μέχρι τις Η.Π.Α., ενώ τα παραδοσιακά συντηρητικά κόμματα υιοθετούν συχνά ακροδεξιές πολιτικές. Η κατάσταση που επικρατεί και στον τόπο μας είναι ενδεικτική. Η Νέα Δημοκρατία, ενισχυμένη μετά τις τελευταίες εκλογές, εφαρμόζει τη νεοφιλελεύθερη πολιτική της, οξύνοντας τις ανισότητες, διαλύοντας τους θεσμούς και τη δημοκρατία, ενώ, παράλληλα, κάνει διορθωτικές κινήσεις, ώστε να διαχειρίζεται τις όποιες κοινωνικές δυσαρέσκειες της προκύπτουν (π.χ. πανδημία ή επιδοματικές πολιτικές). Αυτός, ίσως, είναι ένας από τους λόγους που μπόρεσε να επανεκλεγεί, και έτσι βρισκόμαστε μπροστά στην πέμπτη χρονιά που συζητάμε προϋπολογισμό, που καταθέτει η Νέα Δημοκρατία. Ταυτόχρονα, η ακροδεξιά στην Ελλάδα, αν και είναι πολυδιασπασμένη, αθροίζει ένα υψηλό ποσοστό, γεγονός που δείχνει ότι ο ακροδεξιός εφιάλτης είναι ενεργός.».

Επίσης, η κ. Καλαμαρά επισήμανε πως: «Η Ν.Δ. μονοπωλεί την ατζέντα. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ούτε ότι είναι αλώβητη ούτε ότι υπάρχει πλειοψηφική αποδοχή της πολιτικής της. Οι τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις δημιούργησαν ένα νέο μεταπολιτευτικό φαινόμενο με ενίσχυση ενός πραγματιστικού συντηρητισμού, προσωρινού ελπίζω, λόγω της νέας όξυνσης των προβλημάτων. Γι’ αυτήν, βέβαια, την πραγματικότητα, προσωπική μου άποψη, και νομίζω όχι μόνο προσωπική μου, είναι ότι είναι πολύ μεγάλες οι ευθύνες του ΣΥ.ΡΙΖ.Α.-Π.Σ.. Αν θέλουμε, λοιπόν, να βγούμε μπροστά, πρέπει να ξαναδούμε μερικά χρόνια πριν, με κριτική και αυτοκριτική διάθεση, για να εξηγήσουμε πώς φτάσαμε στο σήμερα και τι πρέπει να κάνουμε.» προσθέτοντας πως: «Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. αποτέλεσε μοναδικό παράδειγμα σε ευρωπαϊκό επίπεδο όταν δημιουργήθηκε. Συνενώθηκαν σε αυτόν πολλές και διαφορετικής προέλευσης αριστερές πολιτικές οντότητες. Συμμετείχε στα Κινήματα και λειτούργησε μέσα από αυτά, παίρνοντας τα αιτήματά τους και μετατρέποντας το πολιτικό αίτημα της ανατροπής, γεννώντας ελπίδα για την Αριστερά. Οφείλουμε, όμως, να δούμε κριτικά ακόμη και την περίοδο της ανόρθωσης του ΣΥ.ΡΙΖ.Α.. Σε τι οφειλόταν, ποιες δυνατότητες δημιούργησε, πώς αξιοποιήθηκαν, αν εντάχθηκαν ή όχι σε ένα μακράς πνοής σχέδιο, ποιες αδυναμίες αναδείχθηκαν και πώς αντιμετωπίστηκαν, τι έμεινε από εκείνη την περίοδο, ποια ήταν η σχέση του με την κίνηση της κοινωνίας, που τον ανέδειξε σε κυβέρνηση. Αυτή η συζήτηση, όμως, ποτέ δεν έγινε εντός του ΣΥ.ΡΙΖ.Α.. Ποτέ δεν συζητήσαμε τι έγινε το 2015, ούτε έγινε ποτέ σοβαρά, με ευθύνη της ηγεσίας του, συζήτηση για την κυβερνητική εμπειρία.».

Ακολούθως, η κ. Καλαμαρά διευκρίνισε πως: «Όλα αυτά που υπήρχαν, παράλληλα με τις αποφάσεις του τελευταίου Συνεδρίου, διαμόρφωσαν τις προϋποθέσεις της ανάδειξης του Στέφανου Κασσελάκη στην Προεδρεία του κόμματος, που, πέρα από παγκόσμια πρωτοτυπία, δείχνει το βάθος και το μέγεθος της κρίσης του ΣΥ.ΡΙΖ.Α.. Η διάσπαση, η διάλυση, λοιπόν, του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. είναι πια γεγονός. Αξίζει να μελετηθεί για το πώς ένας πολιτικός οργανισμός μπορεί να αυτοκαταστραφεί. Αξίζει να μελετηθεί για το πώς μια αρχικά ελπιδοφόρα πολιτική προοπτική διαψεύστηκε. Η διάσπασή του ολοκληρώνει έναν κύκλο. Τα χρόνια της κρίσης και των μνημονίων κλείνουν, όχι με τη διάσπαση, επιτρέψτε μου να πω με τη διάλυση του ΣΥ.ΡΙΖ.Α..» και συνέχισε λέγοντας μεταξύ άλλων πως: «Στη νέα συνθήκη, η Νέα Αριστερά, η Σύγχρονη Ριζοσπαστική Αριστερά, οφείλει να εφεύρει εκ νέου τον εαυτό της. Πρέπει να προσεγγίσει με ριζοσπαστικό τρόπο νέα αιτήματα. Να ξαναδώσουμε την ελπίδα ότι υπάρχει εναλλακτική πρόταση στον καπιταλισμό. Να ακτινογραφήσουμε σωστά την κοινωνία και να δούμε τα νέα δεδομένα, που έχουν προκύψει στην εργασία, με νέες εργασιακές σχέσεις, με νέους επιστήμονες που δουλεύουν από απόσταση, μακριά από τις συλλογικότητες, με τα δεδομένα της τεχνητής νοημοσύνης. Πρέπει να ανακτήσουμε την αξιοπιστία μας. Και, κυρίως, αλλά όχι τελευταίο, γιατί το θεωρώ από τα πρώτα, πρέπει να έχουμε στο επίκεντρο της προσοχής μας την κλιματική κρίση, ό,τι έχει προκύψει στο περιβάλλον και στην ενεργειακή κρίση. Και ενώ λέμε ότι είναι από τα πρώτα θέματα, τα οποία πρέπει να μας απασχολήσουν και να έχουμε συγκεκριμένες προτάσεις, παρόλα αυτά ακόμη κάνουμε γενικότητες.», ενώ ολοκληρώνοντας είπε πως: «Αναγκαίο σήμερα είναι να δημιουργήσουμε ένα «νέο μαζί». Να συνδιαμορφώσουμε ένα νέο θετικό αφήγημα, που θα απαντά στα καθημερινά προβλήματα και στις μεγάλες προκλήσεις (ανισότητες, παραγωγική ανασυγκρότηση κάτω από το πρόσχημα της κρίσης, δημοκρατία). Να μην αρκεστούμε σε μια καλύτερη διαχείριση, αλλά να προτείνουμε μια άλλη διαχείριση με διαφορετικούς τρόπους. Απαραίτητο και αναγκαίο να αναζητήσουμε, επίσης, νέους τρόπους λειτουργίας του νέου φορέα σε άμεση επαφή με τα Κινήματα. Και επειδή το νέο δεν μπορεί να είναι μια καλύτερη αντιγραφή του παλιού, δεν θα πρέπει να είναι αναγκαστική και ορθή, κατά τη γνώμη μου, επιλογή ο νέος φορέας να ξεκινήσει από την ίδρυση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας να δώσει τον τόνο στο μέλλον. Ο νέος φορέας οφείλει να μην είναι ούτε βουλευτοκεντρικός, ούτε, βεβαίως, αρχηγικός. Η συμμετοχή όλων μας είναι ο μόνος τρόπος να διασφαλιστεί αυτό. Άρα, ούτε παλιός ΣΥ.ΡΙΖ.Α. ούτε νέος ΣΥ.ΡΙΖ.Α., αλλά μια Αριστερά σύγχρονη, ριζοσπαστική, φεμινιστική, κινηματική, αντιρατσιστική, έναν σωρό επίθετα μπορούμε να βάλουμε, και, φυσικά, βαθιά δημοκρατική, χωρίς τις παθογένειες, που αφήσαμε πίσω μας, που να εμπνέει, που να ξαναδίνει ελπίδα. Έχουμε εμάς. Είμαστε πολλοί και πολλές. Μπορούμε να κάνουμε το νέο ξεκίνημα. Έναν νέο φορέα που να εμπνέει, που να ξαναδίνει ελπίδα. Και με επαναστατική αισιοδοξία εκτιμάω ότι οι συνθήκες είναι γόνιμες.».

Κατόπιν, στο βήμα ανέβηκε ο κ. Τάσος Κορωνάκης, ο οποίος ξεκίνησε την ομιλία του λέγοντας μεταξύ άλλων πως: «Αν δεν συνειδητοποιήσουμε την ήττα που έχουμε υποστεί και δεν προσπαθήσουμε να συζητήσουμε ανοιχτά πράγματα που μας πλήγωναν από πριν το 2015, πράγματα που ευθύνονται για το πώς φτάσαμε στο σήμερα, δεν θα μπορέσουμε να χτίσουμε μια Αριστερά που θα είναι αντάξια των προσδοκιών μας. Μια Αριστερά, που θα είναι χρήσιμη στην κοινωνία. Μια Αριστερά, που θα εμπνέει και θα φέρει όλον τον πλούτο, που μας έκανε και μας Αριστερούς, και εσάς και τους μεγαλύτερους από εμάς. Και αυτοί οι μεγαλύτεροι κάνανε εμάς. Μια τέτοια Αριστερά χρειαζόμαστε και πρέπει να ψηλαφίσουμε τα λάθη μας και τις πληγές, για να πάρουμε ξανά αισιοδοξία και δύναμη για τις μάχες που έρχονται.».

Στη συνέχεια, ο κ. Κορωνάκης αναφέρθηκε στο κείμενο που είχε υπογραφτεί πριν αρχίσουν οι αποχωρήσεις από τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α.-Π.Σ., με τίτλο: «Να ξαναπιάσουμε το νήμα της ανανεωτικής και ριζοσπαστικής Αριστεράς», επισήμανε μεταξύ άλλων πως: «Αυτή η συζήτηση για μένα είναι μια νέα αρχή. Και ο τίτλος: «Αριστερά: Παρόν και μέλλον», ακουμπάει στην αγωνία όσων υπογράψανε εκείνο το κείμενο, αν και αποφεύγει λίγο το παρελθόν, το οποίο πρέπει να ξύσουμε.» και ακόμη τόνισε πως: «Το να συζητήσουμε πώς δεν θα ξανακάνουμε τα ίδια λάθη, αυτό είναι κάτι που θα μας βοηθήσει.».
Επίσης, ο κ. Κορωνάκης είπε πως: «Αν κάνουμε ένα γρήγορο ταξίδι στον χρόνο, μπορούμε να πούμε ότι ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. του 2004-2008 είναι ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. της πρώτης συγκρότησης, της σκληρής ταυτότητας, της προσπάθειας συνεννόησης, με πολλές κρίσεις, αλλά είναι και ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. που μπαίνει σε όλες τις μάχες, μπαίνει στη φωτιά και δεν το συζητάει. Πόσο εύκολο θα ήταν να είναι ένα κόμμα της Αριστεράς, του 5% σήμερα, σε έναν νέο Δεκέμβρη; Εγώ δεν το θεωρώ πολύ εύκολο. Και ούτε τότε ήταν εύκολο.
Το 2009-1012 μπορώ να το περιγράψω λίγο σαν την περίοδο των μεγάλων αντιμνημονιακών αγώνων. Εκεί που ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. κάνει τη στροφή και λέει ότι ενώ είμαι αυτός, ενώ είμαι μέσα στη φωτιά, ενώ είμαι με τα Κινήματα μέχρι τέλους, σε όλους τους δύσκολους αγώνες, ταυτόχρονα, εγώ μπορώ να αναλάβω και ευθύνη.
Υπάρχει η περίοδος του 2012-2015, περίοδο όπου ο κόσμος είχε δώσει όλες τις μάχες και έλεγε ότι το μόνο που μένει είναι να γίνετε κυβέρνηση.
Υπάρχει το 2015-2019, που είναι κυβέρνηση, με τα θετικά της και τα αρνητικά της, που δεν μπορεί σήμερα να είμαστε πίσω στη συζήτηση που κάνουμε μεταξύ μας από τον ομόφωνο απολογισμό του 2020, της Κεντρικής Επιτροπής.
Και υπάρχει το 2019-2023, που πια βγήκανε όλες οι παθογένειες, η εγκατάλειψη του κόμματος, η προσωπολατρεία και πάρα πολλά άλλα, που δεν επεκτείνομαι.
Αυτός ο απολογισμός δεν φτάνει στο σήμερα. Αν τα κάνουμε όλα αυτά και αν πούμε ότι αλλάζουμε την πορεία δεν φτάνει πάλι. Γιατί υπάρχουν νέες ανάγκες, υπάρχουν νέα ζητήματα και πρέπει κι εμείς να γνωριστούμε όσον αφορά στον τρόπο οργάνωσης, στον τρόπο λειτουργίας. Όλα αυτά δεν πρέπει να είναι απλά διαπιστώσεις, αλλά πρέπει να οδηγήσουν σε ένα νέο μοντέλο, σε μια νέα σχέση με τα Κινήματα, σε μια νέα σχέση του τι σημαίνει να είσαι μέλος της Αριστεράς, τι κάνεις στην καθημερινότητά σου, για να μην αντιμετωπίσουμε ξανά τα ίδια. Νέες ανάγκες, νέα πρόσωπα, νεολαία στο προσκήνιο, ανοιχτή συζήτηση, κατά τη γνώμη μου προτεραιότητα στις γειτονιές. Και να σας πω και κάτι; Αν θέλουμε να κερδίσουμε τον κόσμο και να χτίσουμε μια Αριστερά μαζική και μαχητική, πρέπει να πείσουμε τον κόσμο που έχει υψηλές απαιτήσεις. Δεν θέλω να μιλάμε μόνο για την κοινωνία των χαμηλών προσδοκιών. Εγώ θέλω η Αριστερά να πείθει τον κόσμο των υψηλών προσδοκιών. Αυτόν που θα τον εμπνεύσει με την πολιτική της, με τον Πολιτισμό της, που θα του συγκλονίσει την καρδιά. Αυτή την Αριστερά θέλω. Δεν θέλω μια Αριστερά, που άχρωμα και άοσμα απλά θα πει ότι μπορεί να κάνει κάτι καλύτερο από αυτό που υπάρχει σήμερα. Αυτή η Αριστερά δεν μπορεί να συγκινήσει. Χρειαζόμαστε μια Αριστερά, που θα ταρακουνήσει τις καρδιές του κόσμου και θα μας εμπνεύσει ξανά.».

Αμέσως μετά, τον λόγο έλαβε ο κ. Αριστείδης Μπαλτάς, ο οποίος ανέφερε μεταξύ άλλων πως: «Ένας γνωστός στοχαστής, Αμερικάνος, εδώ και αρκετές δεκαετίες, είπε τη φράση ότι: «Είναι πιο εύκολο να φανταστούμε το τέλος του κόσμου, παρά το τέλος του καπιταλισμού.». Νομίζω ότι η ανθρωπότητα και η Ελλάδα έφτασε σε ένα σημείο, όπου οφείλει να φανταστεί το τέλος του καπιταλισμού, προκειμένου να μην έχουμε το τέλος του κόσμου. Είμαστε σε μια απόλυτη αιχμή και άρα τα καθήκοντά μας, η σκέψη μας, αυτά που έχουμε να πούμε πρέπει να έχουν σχέση με το τέλος του καπιταλισμού.».
Ακόμη, ο κ. Μπαλτάς αναφέρθηκε στα υπάρχοντα, κατά τη γνώμη του, σοβαρά προβλήματα, λέγοντας πως: «Ένα πρώτο πρόβλημα είναι ότι έχουμε ξεχάσει τη λέξη ειρήνη. Στη γειτονιά μας γίνονται δύο πόλεμοι αυτή τη στιγμή. Γενοκτονία στη Γάζα και ένας πόλεμος στην Ουκρανία, που πλησιάζει να τελειώσει με σύνορα και συνθήκες ακριβώς όπως άρχισε, και ήταν απολύτως περιττός πόλεμος. Και η Αριστερά δεν έχει σηκωθεί να πει: Ειρήνη τώρα, ειρήνη παντού κ.τ.λ., μαχητικά, όπως έλεγε πρώτα η Αριστερά.
Πρόβλημα δεύτερο: Κλίμα και Οικολογία. Τα ξέρουμε. Καταρρέει ο πλανήτης. Δεν είναι δυνατόν και ο κόσμος να επιβαρύνει το Οικολογικό, και να μην υπάρχει στα προγράμματα και στους στόχους της Αριστεράς ως ενιαίο νήμα πια, όχι ως προσθήκη, Αριστερά και Οικολογία, αλλά ως ενιαίο νήμα, που θα διατρέχει όλο το σκεπτικό και όλο το πρόγραμμα της Αριστεράς η μέριμνα για το κλίμα και για το περιβάλλον.
Τρία: Φεμινισμός και Δικαιώματα: Αντίστοιχα, στο όλο πρόγραμμα της Αριστεράς δεν μπορεί να μην διατρέχει πάλι ως νήμα, όχι απλώς προσθήκες, ποσοστώσεις κ.τ.λ., αλλά η έννοια του φύλου και του φεμινιστικού προβλήματος ως νήμα, που συνδέει όλη τη σχέση με την οικονομία και την κοινωνία.
Ανισότητες: Μας λένε: Μείωση των ανισοτήτων. Βεβαίως. Αλλά η κουβέντα περί ανισότητας κρύβει ότι οι ανισότητες στηρίζονται στην εκμετάλλευση. Η λέξη «εκμετάλλευση» δεν ακούγεται στις μέρες μας. Ακούγονται μόνο οι ανισότητες. Η λέξη «εκμετάλλευση» σημαίνει ότι υπάρχει μια εκμεταλλευτική σχέση. Άρα, η κουβέντα περί ανισοτήτων πρέπει να συνδεθεί με την έννοια της εκμετάλλευσης, και από εκεί και πέρα με την έννοια του νεοφιλελευθερισμού, όπως προχωράει σαρώνοντας τα πάντα στον δρόμο του, χωρίς να σκέφτεται τίποτε από τα προηγούμενα. Ο καπιταλισμός οδηγεί στην καταστροφή του κόσμου.».

Επίσης, ο κ. Μπαλτάς αναφέρθηκε στις προωθούμενες ιδιωτικοποιήσεις, στα δημόσια αγαθά και στους κοινούς χώρους, εκφράζοντας ένα μεγάλο ΟΧΙ στις ιδιωτικοποιήσεις παντού, και ακόμη, μιλώντας για το Προσφυγικό-Μεταναστευτικό, τόνισε πως: «Και τελευταίο σημείο, σ’ αυτή τη λογική πάντα, δεν είναι δυνατόν αυτή τη στιγμή να μιλάμε για μετανάστευση, σε όρους «push back», να τα βρούμε λίγο με την Ευρώπη, να βρούμε μια δικαιότερη κατανομή των μεταναστών και των προσφύγων κ.ο.κ.. Το προσφυγικό και το μεταναστευτικό είναι αποτέλεσμα πολέμων και πείνας στις λεγόμενες χώρες του Τρίτου κόσμου, για την οποία πείνα και τους πολέμους είναι υπεύθυνες, προφανώς, οι μεγάλες καπιταλιστικές δυνάμεις. Θα το πούμε έτσι; Θα πούμε ότι για να σωθεί το πρόβλημα της μεγάλης μετανάστευσης των λαών της εποχής μας, που είναι ακριβώς το μεταναστευτικό-προσφυγικό, όπου η μεγάλη μετανάστευση των λαών, αυτή που κατάργησε ολόκληρη τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και άλλαξε καθεστώς σε όλη την Ευρώπη, ότι σε αυτή τη φάση βρισκόμαστε σήμερα; Και ότι με αυτή την έννοια πρέπει να προχωρούμε σε ριζοσπαστισμούς κ.τ.λ., έστω με τις μικρές μας δυνάμεις;».
Επίσης, ο κ. Μπαλτάς είπε μεταξύ άλλων πως: «Θα διαμορφωθούμε εν κινήσει, ειπώθηκε και συμφωνώ απολύτως. Μεγάλες οι δυσκολίες, συμφωνώ απολύτως. Βιαζόμαστε όλοι να προχωρήσουμε πιο γρήγορα. Δεν είναι εύκολο να προχωρήσουμε πιο γρήγορα από όσο προχωράμε. Διότι μόνο και μόνο να δείτε τι σημαίνει συγκρότηση Κοινοβουλευτικής Ομάδας τεχνικά, τι σημαίνει στη Βουλή να βρεις γραφεία, να βρεις τηλέφωνα, να βρεις συνεργάτες, να καταθέσεις τα έγγραφα, να μπορέσεις να μεταφέρεις λογαριασμούς, που τα έδινες στον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. να τα δώσεις στο νέο κόμμα, και τι σημαίνει αυτό γραφειοκρατικά, είναι πολύ δύσκολο. Συν ότι όλα τα νομοσχέδια έρχονται απανωτά, συν ότι οι σύντροφοι και οι συντρόφισσες, που είναι στην Κοινοβουλευτική Ομάδα, έχουν να αντιμετωπίσουν ο καθένας και η καθεμιά διαφορετικά και πολύ περισσότερα αντικείμενα από όσα ήταν πριν, και πρέπει αν είναι επαρκείς σε αυτά τα νομοσχέδια, ώστε να διαφοροποιούνται με το κόμμα του Κασσελάκη. Όλα αυτά είναι δύσκολα προβλήματα και δεν μπορούν να γίνουν στον μικρό χρόνο, που είχαμε στη διάθεσή μας.», ενώ ολοκληρώνοντας την τοποθέτησή του είπε πως: «Αν τα κάνουμε αυτά μπορούμε να έχουμε ένα ταπεινά επαρκές, όχι φιλόδοξο, αλλά επαρκές, ψηφοδέλτιο για τις Ευρωεκλογές και, ταυτόχρονα, το πρόγραμμα ενός κόμματος της Αριστεράς, αυτής που εννοούμε εμείς, χωρίς πολλά επίθετα, θα είναι εξ ορισμού όλα όσα ειπώθηκαν. Αν πάμε έτσι, εγώ είμαι ιδιαίτερα αισιόδοξος, γιατί βλέπω ότι για όλους μας, η αίσθησή μου είναι αυτή, πιστεύω ότι την έχουν και οι περισσότεροι: Έφυγε ένα βάρος. Δηλαδή, με τη διαδικασία που ακολούθησε το δράμα των εκλογών, την παραίτηση του Τσίπρα, τον ερχομό του Κασσελάκη και όλα αυτά, μετά από όλο αυτό το μαρτύριο, όταν φύγαμε και αρχίσαμε να συγκροτούμαστε, σαν να μου έφυγε από τις πλάτες ένα πολύ μεγάλο βάρος. Μπορώ να ξαναδώ όλες και όλους, παλιούς και νέους, σε αυτή την καινούργια βάση με αίσθημα ελπίδας στο μυαλό μου. Φτάνει να σταματήσουμε τις γκρίνιες.».
Η εκδήλωση συνεχίστηκε με τοποθετήσεις και επίκαιρα ερωτήματα, που έθεσαν μεταξύ άλλων οι κ.κ.: Άννα Χατζησοφιά, Χάρης Λεκιμμιάτης, Πάνος Σκουρλέτης, Σπήλιος Νιάκας, Γιώργος Ράγκος, Πάνος Λάμπρου, Λεωνίδας Καρύγιαννης, Φοίβος Ζαντές και Αννέτα Καββαδία.

Η πολιτική αυτή εκδήλωση ολοκληρώθηκε με τις απαντήσεις στα ερωτήματα που τέθηκαν και την εξαγωγή των συμπερασμάτων της συζήτησης που προηγήθηκε.