Την παραδοσιακή Βασιλόπιτά της έκοψε η Ένωση Σπάρτης Μικράς Ασίας στη Νέα Ιωνία Αττικής

Ρεπορτάζ-Φωτογραφίες: Παναγιώτα Σούγια
Την εκδήλωση προλόγισε ο Γενικός Γραμματέας της Ένωσης Σπάρτης Μικράς Ασίας κ. Σταύρος Παπαγερασίμου, λέγοντας μεταξύ άλλων πως: «Καλώς ήρθατε, καλή χρονιά σε όλους, με υγεία, με ειρήνη, με προσωπικές επιτυχίες για τον καθένα. Καλώς ήρθατε στο «πατρικό» σας σπίτι, το σπίτι της Νέας Ιωνίας. Από εδώ ξεκίνησαν οι πρόγονοί μας. Έκαναν αυτόν τον χώρο, χώρο πνευματικό, χώρο πολιτισμού, χώρο μελέτης της Ιστορίας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης.».

Ακολούθησαν τα παραδοσιακά κάλαντα από τη Μικτή Χορωδία του Συνδέσμου Αλαγιωτών Νέας Ιωνίας, υπό τη Διεύθυνση της Μαέστρου κ. Καίτης Τσεκούρα.

Αμέσως μετά, ο Πρόεδρος της Ένωσης Σπάρτης Μικράς Ασίας, κ. Λουκάς Χριστοδούλου, έλαβε τον λόγο αναφέροντας πως: «Καλησπέρα σας και Χρόνια Πολλά. Εκ μέρους του Διοικητικού Συμβουλίου μας, σας απευθύνουμε ένα πολύ μεγάλο «ευχαριστώ» για τη σημερινή σας συγκλονιστική παρουσία. Ήδη, ο Σύλλογος συμπληρώνει 91 χρόνια δράσης και είναι ο πλέον ενεργός και παλαιότερος από τους Συλλόγους της πόλης μας. Σε λίγα χρόνια θα συμπληρώσει έναν αιώνα ζωής με αυτό το σχήμα, αν και προάγγελος αυτού του συλλόγου ήταν ο Σύλλογος Πισιδών, που ιδρύθηκε τον Φεβρουάριο του 1923.
Πορευόμαστε όλες αυτές τις δεκαετίες με εκδηλώσεις πολιτιστικού και προσφυγικού χαρακτήρα, αλλά είμασταν παρόντες και στα δύσκολα χρόνια της Κατοχής, όταν με εράνους βοηθήσαμε συμπάσχοντες συμπατριώτες μας, με επικεφαλής τον τότε Επίσκοπο Πατάρων Μελέτιο.
Δυστυχώς, τα τελευταία χρόνια η ανθρωπότητα ζει μια πρωτόγνωρη κατάσταση. Μπορεί οι πόλεμοι να μην έχουν την έννοια ενός Παγκοσμίου Πολέμου, αλλά όλο και περισσότεροι πόλεμοι τοπικού ενδιαφέροντος ξεφυτρώνουν κάθε λίγο και μας κάνουν άνω-κάτω. Στην Ουκρανία και στη Ρωσία, στο Ισραήλ και στην Παλαιστίνη. Οι λεγόμενες ισχυρές δυνάμεις της Ευρώπης και της Αμερικής κινούνται ανάλογα με τα οικονομικά τους συμφέροντα και τις συμμαχίες τους.
Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, έχουμε και τη λεγόμενη κλιματική αλλαγή, που μας χτυπάει το καμπανάκι. Ανεξέλεγκτες φωτιές καταστρέφουν τον δασικό πλούτο της πατρίδας μας και όχι μόνο. Βλέπετε φωτιές σε Έβρο και Ρόδο. Έτσι λέει η κυβέρνηση. Εγώ, όμως, λέω: Μήπως κρύβεται πίσω από αυτά τίποτε χειρότερο;
Τα δύο τελευταία χρόνια η κοινωνία έχει αποπροσανατολιστεί. Το μεγάλο θέμα της ακρίβειας, που έχει καθηλώσει στην κυριολεξία τους μισθωτούς και τους εργαζόμενους, περνάει στα ψιλά των Μέσων Μαζικής Επικοινωνίας, γιατί έχουμε άλλα πολύ «σοβαρότερα» θέματα ή μπορεί να είναι και πιο σοβαρά.
Γυναικοκτονίες και φόνοι για ψύλλου πήδημα, ξεκαθάρισμα λογαριασμών, «μπούλινγκ» μεταξύ μικρών μαθητών, ενδοοικογενειακή βία, ομόφυλα ζευγάρια και παιδιά… Πιστεύω ότι χάλασε η κοινωνία μας. Πάει πλέον ο θεσμός της οικογένειας.
Αλλά να μην σας προβληματίσω άλλο και ας κοιτάξουμε τις εκδηλώσεις που πραγματοποιήσαμε το 2023 ως Ένωση Σπάρτης Μικράς Ασίας. Τη χρονιά που μας πέρασε, που ήταν μια χρονιά σταθμός, αφού σε αυτή τη χρονιά συμπληρώθηκαν 100 χρόνια από την ίδρυση της πόλης μας.
Σήμερα, είναι ημέρα γιορτής και ανταλλαγής ευχών. Όταν τελειώσει η εκδήλωση μπορείτε να περάσετε δίπλα στην έκθεση, να δείτε ντοκουμέντα από τα πρώτα προσφυγικά χρόνια και τους συλλόγους, που ήταν στη Νέα Ιωνία.».

Στη συνέχεια, ο κ. Χριστοδούλου προχώρησε σε μια εκτενή παρουσίαση των πολυσχιδών δραστηριοτήτων της Ένωσης Σπάρτης Μικράς Ασίας κατά το περασμένο έτος.

Ακολούθως, απονεμήθηκε τιμή στον διακεκριμένο Παιδίατρο, Ποιητή, Συγγραφέα, Φιλόσοφο και Ερευνητής του Μικρασιατικού Ελληνισμού κ. Βάσο Ηλία Βογιατζόγλου, με τον Δήμαρχο Νέας Ιωνίας κ. Παναγιώτη Μανούρη να του παραδίδει τη σχετική τιμητική πλακέτα, εν μέσω θερμότατων χειροκροτημάτων, ενδεικτικών της αναγνώρισης του πολυσύνθετου έργου του τιμώμενου προσώπου.

Λαμβάνοντας την τιμητική πλακέτα, ο κ. Βάσος Ηλία Βογιατζόγλου εξέφρασε τις ευχές του για την τιμή που του έγινε, αναφέροντας πως: «Συνηθίζεται σε αυτές τις περιπτώσεις να πω μερικά λόγια. Βασικά, λόγια ευχαριστίας τόσος το Διοικητικό Συμβούλιο όσο και στον Πρόεδρό του. Φυσικά, δεν είναι το πρώτο βραβείο που δέχομαι και, φυσικά, πιστεύω πάντα ότι κανένα βραβείο δεν καταξίωσε ποτέ το έργο και την προσφορά ενός συγγραφέα. Ο Δημιουργός Θεός με αξίωσε πρώτα από όλα να ενσωματωθώ σε ανθρώπινη μορφή, να γίνω άνθρωπος. Και δεύτερο μεγάλο δώρο που μου επιφύλαξε ήταν να γεννηθώ σε οικογένεια Σπαρταλήδων. Και δεν το λέω καθόλου τυχαία αυτό, γιατί οι Μικρασιάτες υπήρξαν άνθρωποι ευσεβείς, φιλοπάτριδες, εργατικοί, φιλόξενοι. Και ευτύχησα, επίσης, να έχω δασκάλους Σπαρταλήδες. Από τους πρώτους δασκάλους που είχα, τον αείμνηστο Αντώνη Σαπουντζάκη και τον Ιορδάνη Δημητριάδη. Όλοι αυτοί οι ακέραιοι άνθρωποι, πραγματικά, οι πνευματικοί άνθρωποι, με δίδαξαν πάνω από όλα την έννοια του χρέους στη ζωή. Αυτό με ακολούθησε όλα τα μετέπειτα χρόνια. Και στα φοιτητικά μου χρόνια και αργότερα, προσπάθησα όλα αυτά τα μαθήματα, τόσο από τους γονείς μου όσο και από τους δασκάλους μου, να τα αξιοποιήσω σε ένα μέτρο καθαρά πρακτικό. Εργάστηκα σκληρά στον βίο μου. Η δική μου γενιά, δυστυχώς, όταν άρχισε να ανατέλλει η πρώτη παιδική ηλικία ατύχησε να έρθει αντιμέτωπη με έναν Παγκόσμιο Πόλεμο. Σε ηλικία πέντε ετών, ακριβώς, ένιωσα τη φρίκη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, με ό,τι αυτό συνεπαγόταν και με τη βία, την άθλια Γερμανική κατοχή, και στη συνέχεια έναν εμφύλιο πόλεμο, μεγαλύτερης ακόμη αγριότητας και δημιουργίας έχθρας ανάμεσα στους ανθρώπους.

Ποτέ δεν συμμάχησα με την ιδέα της τύχης. Η τύχη είναι μονάχα ένα μέρος του βίου μας. Το πιο μεγάλο μέρος του είναι οι δικές μας αποφάσεις, τωρινές και παλαιότερες.
Όσο βυθίζομαι στα γηρατειά, δηλαδή, βαδίζω προς τη Δύση πλέον, κάθε μέρα διαπιστώνω όλο και πιο πολύ ότι ακόμη ζω φυλακισμένος στα όνειρά μου, που είναι η προσπάθεια. Είναι ακριβώς αυτή η απελευθέρωση από τα όνειρα, τις προσδοκίες, τις ελπίδες ακόμη, πιστεύοντας ακράδαντα στο Θείο Σχέδιο και στο Θείο Θέλημα.
Σε όλον τον βίο μου αναζήτησα την αλήθεια, δίχως ακόμη να την προσδιορίσω αυτή την αλήθεια, πάντα αμφιβάλλοντας και πάντα διερωτώμενος. Δεν πήρα απάντηση. Αλλά εκείνο που κατάλαβα σε όλη αυτή τη διαδρομή είναι ότι αν κάτι αξίζει πραγματικά ως προς την αλήθεια είναι η αναζήτησή της, είναι ‘το ταξίδι για την Ιθάκη», όχι η ίδια η Ιθάκη. Αλλά η έντονη βεβαιότητα που μου απόμεινε είναι ότι η μόνη γνώση που αξίζει είναι η εμπειρική γνώση. Είναι η εμπειρία.
Δεν πήρα ποτέ σοβαρά την κοινή γνώμη, αλλά και δεν αδιαφόρησα ποτέ γι’ αυτήν.

Λάθη και βέβαια έκανα πολλά, αλλά είναι καλύτερα το να κάνει κανείς λάθη εργαζόμενος, παρά να είναι αλάνθαστος αδρανώντας. Ποτέ δεν καταλόγισα στον εαυτό μου τα λάθη μου. Αυτό το ανέλαβαν άλλοι στο περιβάλλον μου. «Φίλοι» και φίλοι, και, μάλιστα, πολύ καλύτερα από εμένα.
Τώρα, στα τελευταία αυτού του βίου μου, που με οδήγησε στον δικό μου τον δρόμο, και που όλα αυτά μοιάζουν επιτακτικά, αρχίζω να υποψιάζομαι πως ο δρόμος για την αλήθεια περνάει μόνο μέσα από την αγάπη. Και η αγάπη σημαίνει φροντίδα, σημαίνει υπηρεσία, σημαίνει θυσία, σημαίνει αυτοθυσία.
Ίσως κάποιοι θεωρούν τις ιδέες αυτές ενδιαφέρουσες. Ίσως. Ίσως, μονάχα ένας. Κι αυτός ο ένας αξίζει για να δικαιώσει την ύπαρξή μου και την κατάθεσή μου αυτών των ιδεών, και, κυρίως, τη διάδοση αυτών των ιδεών.
Σας ευχαριστώ πάρα πολύ.».

Στη συνέχεια, η κ. Δέσποινα Στεφανίδου εκτέλεσε στο πιάνο και τραγούδησε ένα γαλλικό τραγούδι, που είχε ερμηνεύσει η Εντίθ Πιάφ, αφιερωμένο στον κ. Βάσο Ηλία Βογιατζόγλου.

Κατόπιν, ο Ηθοποιός και μαθητής του κ. Βάσου Ηλία Βογιατζόγλου, κ. Ζαχαρίας Ρώχας, ανέγνωσε ένα σχεδίασμα αυτοβιογραφίας, γραμμένο από το τιμώμενο πρόσωπο της βραδιάς.
Αναλυτικότερα, ο κ. Ρώχας είπε πως: «Γεννήθηκα στο πατρικό μου σπίτι, στη Νέα Ιωνία, στις 19 Αυγούστου του 1935, ξημέρωνε Δευτέρα. Οι γονείς μου, Μικρασιάτες πρόσφυγες, είχαν έρθει στην Ελλάδα μετά την καταστροφή του 1922 από τη Σπάρτη της Πισιδίας, άνθρωποι αγαθοί, αληθινοί Χριστιανοί, πατριώτες, καθώς ήταν όλοι οι Μικρασιάτες. Οι πιο μακρινές μου αναμνήσεις είναι γεμάτες από προσευχές, εικόνες και θυμιατά, πρόσωπα γελαστά, και φιλόξενη φτώχεια. Θυμάμαι τις παρελάσεις της Ε.Ο.Ν., που έκαναν οι φαλαγγίτες του Μεταξά, θυμάμαι σημαίες και γιορτές, πουλιά στον ουρανό, ζητωκραυγές, εκείνη τη λάμψη που κρατάει η μνήμη ενός παιδιού, αγνή, δίχως την κρύα σκέψη.
Όταν ήμουνα πέντε χρονών ήρθε ο Πόλεμος, συννεφιασμένη ήταν η μέρα εκείνη του Οκτώβρη, μουντή, ο κόσμος ήταν στους δρόμους, ανήσυχα πρόσωπα, θαρρείς πως δεν ήξεραν πού πάνε οι άνθρωποι, χτυπούσαν αδιάκοπα οι καμπάνες.
Τα πιο τρυφερά μου χρόνια σημαδεύτηκαν με τους Γερμανούς και τους Ιταλούς που ‘καναν κατοχή στην πατρίδα μου, σκοτείνιασαν από την πείνα και τα συσσίτια μες στον αυλόγυρο του «Κάδμου», που μοίραζαν κάτι αγριεμένοι άνθρωποι με πρόσωπα σταχτιά, δίχως αγάπη.
Ένα πρωί ένας ψηλός ξερακιανός έσερνε τα πόδια του στον δρόμο έξω από το σπίτι μας, φώναζε κάθε λίγο «πεινάω», φορούσε ένα μακρύ μαύρο πανωφόρι.
Κάποιο άλλο πρωί στους Αγίους Αναργύρους είδα μπροστά στον αυλόγυρο τρεις πεθαμένους, ήτανε φουσκωμένοι από την πείνα. Κι άλλες φορές βλέπαμε πεθαμένους στον δρόμο συχνά, πότε σκοτωμένοι ήτανε, πότε τουμπανιασμένοι από την πείνα, ερχόταν το κάρο του Δήμου και τους μάζευε.
Εμείς, τα παιδιά, παίζαμε πόλεμο, είχαμε όπλα σπασμένα, αληθινά όπλα, είχαμε σφαίρες, παίζαμε και πετροπόλεμο με άλλες ομάδες στο δασύλλιο του Ποδονίφτη. Μια μέρα ο πατέρας μου ‘δειξε δυο γκριζομάλληδες, «μαυραγορίτες είναι αυτοί», μου είπε, και ήτανε καλοντυμένοι, δεν καταλάβαινα εγώ. Θυμάμαι πάντα τη σειρήνα στον φούρνο του Πορόγλου, χτύπαγε συναγερμό όταν οι Άγγλοι ρίχνανε βόμβες στο Τατόι, τρέχαμε στα καταφύγια τις νύχτες όλοι.
Ύστερα ήρθανε απ’ τα βουνά οι Ελασίτες ένα πρωινό μπροστά στο Δημαρχείο, καβαλάρηδες ήτανε με γένια και με φυσεκλίκια, μαύρα σκουφιά, όπλα και μπότες, δεν ήταν άνθρωποι, άγγελοι ήτανε, που έρχονταν από έναν άγνωστο ουρανό, ήτανε όλα μια γιορτή, κόσμος που φώναζε ζήτω, σαν παραμύθι, ένα άλογο σηκωνότανε στα πίσω πόδια του, χλιμίντριζε μέσα στο πλήθος, ο καβαλάρης του ωραίος, δυνατός, κόκκινα γένια είχε, σαν τον Χριστό, «ο καπετάν Ορέστης», μου είπε ο πατέρας, δεν τον λησμόνησα ποτέ μέχρι και σήμερα, που γράφω ετούτες τις γραμμές.

Ύστερα ήρθανε τα Δεκεμβριανά, χειρότερη πείνα έγινε με τον αποκλεισμό, εννιά χρονώ ήμουνα, στην πόλη έπεσε κατάρα, άγριο ξύλο, σκοτωμοί, τότε λυντσάρανε τους τρεις ανθρώπους μπροστά στο φωτογραφείο του πατέρα, θυμάμαι που εκείνος με τράβηξε απότομα μέσα να μη δω, αλλά είδα εγώ, πρόλαβα. Κι άλλα πολλά είδα τότε, αγριεμένους ανθρώπους, όπλα, κυνηγητά στη νύχτα, πυροβολισμούς, κάτι μεγάλο ένιωθα να ωριμάζει μέσα μου, δεν καταλάβαινα, όμως, τι.
Το 1947 μπήκα στο Γυμνάσιο εδώ, στην πόλη μου, άγρια χρόνια, ο Εμφύλιος, βάρβαρος και χυδαίος, άπλωνε το σκοτάδι του παντού, στρατοδικεία, φυλακές, εξορίες, εκτελέσεις.
Από πολύ μικρός έμαθα να φοβάμαι τον Θεό. Οι γονείς μου άνθρωποι ευσεβείς, καθώς όλοι οι Μικρασιάτες, φύτεψαν μέσα μου βαθιά τον σπόρο της πίστης, ρίζωσε αυτός, έμεινε στην καρδιά μου ακλόνητος, με τα χρόνια θέριεψε ο πόθος μου για την Αλήθεια.
Τέλειωσα το Γυμνάσιο το 1953, Ιούνιο μήνα, τον Σεπτέμβρη μπήκα στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας στην Ιατρική Σχολή, δύσκολα χρόνια πάλι, απερίγραπτη φτώχεια, κλείνει ο νους με θάμπος σκοτεινό μιαν εποχή ολόκληρη, διόλου δεν θέλω να την θυμάμαι, περίεργο, σπρώχνω πίσω τα χρόνια τα φοιτητικά σ’ ένα σκοτάδι βουβής λησμονιάς. Εμένα πιο πολύ με γοήτευε τότε η Λογοτεχνία και η Μουσική.
Εγώ κάθε Τετάρτη βράδυ πήγαινα πάντα στην «Χριστιανική Φοιτητική Ένωση» κι άκουγα τον Κολιτσάρα και τον Μπρατσιώτη, σοφοί άνθρωποι, ο Μπρατσιώτης ήταν σοφός, η πίστη μου στον Θεό βάθαινε και στέριωνε μέσα μου ολοένα, διάβαζα την Καινή Διαθήκη, πιο πολύ απ’ όλα τις επιστολές του Παύλου, είχα μια ταύτιση παράξενη μαζί του, κάτι σα δάσκαλός μου ήταν, είναι πάντως ακόμη.
Τέλειωσα το Πανεπιστήμιο το 1959, τα τελευταία τρία φοιτητικά χρόνια μου, εργάστηκα εσωτερικός στην Κλινική «Άγιος Σπυρίδων» στον Πειραιά.
Το ‘κανα για να ζήσω, να τελειώσω τις σπουδές ίσαμε το 1962 όπου πήγα στρατιώτης. 1964 ήτανε, Οκτώβρης μήνας.
Τα Χριστούγεννα, πήγα κοινοτικός γιατρός στη Σκύρο, έμεινα ίσαμε το 1967, όμορφα χρόνια κι άσχημα μαζί, καθώς όμορφη κι άσχημη μας φαίνεται πάντα η Ζωή, ενώ είναι πάντα ωραία σαν παίζουμε τον ρόλο μας σωστά, ας είναι.

Απ’ το νησί κατέβηκα για πάντα τον Ιούνιο του 1967, αμέσως μετά τη δικτατορία ήρθα στην πόλη μου, τη Νέα Ιωνία και από τότε ζω εδώ, χωρίς να μετακινηθώ καθόλου. Εδώ είδα το φως της Ζωής, μεγάλωσα σ’ αυτή την πολιτεία και την λάτρεψα, είναι ο μισός μου κόσμος, ο άλλος μισός είναι μέσα μου, οι γειτονιές, τα σοκάκια, η γλυκιά λαλιά των προγόνων μου, χαμόγελα, σταυροκοπήματα, τάβλι και γέλια, ούζο και πρέφα, καλημέρες εγκάρδιες και «χρόνια πολλά» περισσότερα τούρκικα άκουγα, παρά ελληνικά. Ανδρώθηκα ανάμεσα σ’ εκείνους τους πανάγαθους ανθρώπους, τίμιους, εργατικούς πατριώτες, δημοκράτες ίσαμε το κόκκαλο, θεοσεβούμενους. Κοινώνησα την πίστη, τη φιλοπατρία τους, τη γενναιόδωρη φιλοξενία τους, κρατάω στη μνήμη τις μορφές τους, σαν εικονίσματα, κρατάω την ευωδιά του μοσχολίβανου και του κεριού, Θεός σχωρέστους όλους.
Το 1975 γνώρισα την Όλγα Δακουρά, Αρχαιολόγο, γυναίκα σπάνια και δυνατή, παντρευτήκαμε το 1978, μας εμπιστεύτηκε ο Θεός τρεις κόρες, είμαστε αχώριστοι όλοι και οι πέντε πειθαρχούμε στη μοίρα μας, συντροφικά, πασχίζοντας να ζούμε στην Αλήθεια καταπώς φέρνει τα πράματα η Ζωή στον βίο του καθένα. Κι όλα ετούτα τα χρόνια μια σταθερή παρουσία, η ζεστή και παρήγορη Όλγα συντροφεύει τις μέρες και τις νύχτες που ο Θεός μου δωρίζει, χωρίς βαρυγκόμια και με δυναμώνει.
Έτσι κύλησε ο βίος μου ίσαμε δω, που έκλεισα πια τα 88 μου χρόνια. Ένας βίος κι αυτός όπως οι άλλοι της γενιάς μου, σημαδεμένος βαθιά απ’ το Καλό και το Κακό, από την εθνική ταπείνωση της προσφυγιάς, του Πολέμου και της Κατοχής, απ’ την αγιάτρευτη οδύνη του Εμφυλίου.
Τώρα, καθώς γέρνει ο βίος μου στη δύση του, είναι καιρός για περισυλλογή, καιρός να ζυγίσω δίκαια τη συγκομιδή, καιρός απολογίας. Διδάχτηκα και τήρησα στο μέτρο που μπορούσα πάντα, να σέβομαι πρώτα τον Θεό, ύστερα τους δασκάλους μου και πιο ύστερα, τέλος, τους γονείς μου.
Όμως, αν στ’ αλήθεια τιμάς τον Θεό τότε τους τιμάς όλους. Ευτύχησα να έχω δυο άγιους γονείς και κάμποσους σοφούς δασκάλους, τον Αντώνη Σαπουντζάκη στο Δημοτικό κι ύστερα, στο Γυμνάσιο, τον Γιαννόπουλο και τον Πατρικάκο και τον Φίλη και πιο ύστερα πάλι στο Πανεπιστήμιο τον Γούτα, τον Χρηστέα, τον Ιωακείμογλου και τον Χωρέμη που μου ‘δωσαν τα πρώτα φώτα στην Ιατρική Επιστήμη.
Τιμάω πάντα τη μνήμη τους, Θεός σχωρέστους όλους, τους οφείλω τα πάντα.
Η Αλήθεια παραμένει μέχρι σήμερα ο δάσκαλός μου, που πασχίζει να οδηγεί και να φωτίζει την προσπάθειά μου να συντονίζω τον ρυθμό της βίου μου με τον συμπαντικό ρυθμό. Δεν λέω πως τα καταφέρνω πάντα.
Αγώνας δύσκολος σε μιαν εποχή δίχως αγάπη, χωρίς καθόλου διάκριση σ’ έναν αιώνα αρπαγής και λησμονιάς της θείας μας καταγωγής, όπου κάθε τι αληθινά πνευματικό το αγνοούν ή το χλευάζουν, όπου οι βάρβαροι σκαρφάλωσαν σε όλες τις Αρχές και Εξουσίες, ασελγώντας επάνω στα ιερά και τα όσια, χωρίς ίχνος δικαιοσύνης, χωρίς ίχνος ντροπής.
Τώρα, καθώς βλέπω το Έθνος μου να παρακμάζει μέρα με τη μέρα, η πίστη να χάνεται, η γλώσσα να φτωχαίνει ολοένα, και να νοθεύεται από τους βαρβάρους, κλαίω. Το Έθνος μου κοιμάται κι ας λένε ό,τι θέλουν οι πολιτικοί, κι εγώ επιμένω να επιστρέφω στις πηγές, να κοινωνώ των αχράντων μυστηρίων της λαλιάς μου, κυρίως στον Πλάτωνα και τον Επίκτητο και τον Πλωτίνο. Συχνά προσεύχομαι τις νύχτες παρέα με τον Μακρυγιάννη και τον Παπαδιαμάντη, δοξολογώ τον Κάλβο και τον Σολωμό, συζητώ με τον Καβάφη, τον Ελύτη, τον Σεφέρη, και ανιχνεύω τις άγιες ρίζες της φυλής μου. Λατρεύω τη γλώσσα μου αθεράπευτα και με πονάει η κατάντια της πολύ. Σήμερα όλο και λιγότεροι πια μιλούν Ελληνικά, κανένας δεν ανησυχεί, με πιάνει απελπισία. Κι εγώ όλο και πιο λίγα πράγματα μπορώ να μελετάω, μονάχα τις Γραφές, τρεις-τέσσερις Έλληνες φιλοσόφους, μερικούς ποιητές, τους νηπτικούς Πατέρες της Ορθοδοξίας, τις Ουπανισάδες. Μ’ ενδιαφέρει αρκετά και το πολιτικό παιχνίδι, δίχως, όμως, να παίζω.

Όσο περνάνε τα χρόνια, θέλω δεν θέλω, βλέπω έναν κόσμο που πίστεψα και αγάπησα να φεύγει, να χάνεται μες στην καταστροφή. Ούτε ήθος απόμεινε, ούτε πίστη ούτε αντρειοσύνη στις μέρες μας, τίποτε. Μονάχα ό,τι διδάχτηκε η γενιά μου απ’ τους δασκάλους της, απ’ τους αγώνες του έθνους μας στέκεται απόμακρα σαν μνήμη, σα θεμέλιο, σαν διδαχή. Κι όλο γυρίζω και ξαναγυρίζω στις ρίζες μου, μάταια. Τούτη η γενιά φεύγει και δεν ξαναγυρίζει πια, χάνεται μέσα στα όνειρα, γίνεται μνήμη, ένα τίποτε πες.
Το γράψιμο για μένα είναι άσκηση γλώσσας πιο πολύ και ήθους. Είναι ένας τρόπος να ψάχνεις την Αλήθεια, μια στάση ζωής, δεν διεκδικώ τίποτ’ άλλο. Αν τούτο το παιχνίδι μπορώ να το παίζω σωστά και με όλους τους κανόνες, μου φτάνει και μου περισσεύει. Ο βίος μου πασχίζει πάντα να είναι λιτός και η φροντίδα μου όλη είναι να κρατηθεί μέσα στα όρια του μέτρου.
Έτσι κι αλλιώς ένα έργο θα επιζήσει στη φθορά του Χρόνου στο μέτρο μόνο που σχετίζεται με την Αλήθεια. Το μόνο που πια επιθυμώ είναι να είμαι στο παρόν κάθε φορά ίσαμε το τέλος. Δύσκολο πράγμα. Παρακαλώ τον Θεό να μου δίνει μόνο Γνώση πνευματική. Τίποτ’ άλλο.».

Η εκδήλωση συνεχίστηκε με την ευλογία της Βασιλόπιτας από τον Σεβασμιότατο Μητροπολίτη Νέας Ιωνίας, Φιλαδελφείας, Ηρακλείου και Χαλκηδόνος κ.κ. Γαβριήλ, συνεπικουρούμενο από τον Πρωτοσύγκελο της Ιεράς Μητρόπολης Πανοσιολογιότατο Αρχιμανδρίτη π. Επιφάνιο Αρβανίτη και άλλους σεβαστούς ιερείς.

Ακολούθως, ο Σεβασμιότατος κ.κ. Γαβριήλ ανέφερε πως: «Όταν ρωτήσανε τον Άγιο Γρηγόριο τον Θεολόγο, ο οποίος ξέρετε ότι είναι ένας από τους τρεις Ιεράρχες, ζώντας τον 4ο και 5ο αι., Καππαδόκης, για τα δεινά τα οποία τότε μάστιζαν την Οικουμένη, τον άνθρωπο, «για ποιον λόγο δεν αντιδρά ο Θεός και δεν συμμετέχει ενεργά στα προβλήματα των ανθρώπων», απάντησε, κύριε Βογιατζόγλου: «Ο Θεός καθεύδει», δηλαδή, «Ο Θεός κοιμάται». Και με προβληματίσατε πάρα πολύ με όλα αυτά τα οποία και εσείς είπατε, και όσα ακούστηκαν ευχάριστα και δημιουργικά. Και γι’ αυτό ξεκινώ πριν πω τις ευχές μου με αυτήν ακριβώς τη διαπίστωση του μεγάλου αυτού Πατέρα της Εκκλησίας μας, του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου, ο οποίος δεν θέλει, φυσικά, να πει ότι ο Θεός εγκατέλειψε τον άνθρωπο και τη Δημιουργία, αλλά ο Θεός περιμένει τον άνθρωπο να σταθεί και πάλι στη Δημιουργία και στη σχέση με τον Θεό. Διότι αυτή η πορεία είναι πορεία ελεύθερη και είναι πορεία η οποία χαρακτηρίζεται με μία σιγουριά προς τον προορισμό της. Και αυτός ο προορισμός, πέρα από την Αλήθεια, είναι Φως. Γιατί μέσα στην περίοδο των Θεοφανείων, που σήμερα αποδίδουμε την εορτή αυτή, βλέπουμε ξεκάθαρα ότι η Αλήθεια, η οποία πάντοτε πρέπει να βιώνεται με αγάπη, άλλωστε αυτό λέει ο Απόστολος Παύλος: «Αληθεύοντες εν αγάπη». Αυτή, λοιπόν, η πορεία έχει μια κατάληξη συγκεκριμένη, σίγουρη και αδιάψευστη. Και αυτή είναι το Φως του Δημιουργού, το Φως του Κυρίου μας, το Φως του Χριστού. Έτσι, λοιπόν, κόβοντας το πρώτο κομμάτι, που πάντοτε αφιερώνουμε στον Κύριό μας Ιησού Χριστό, εύχομαι κύριε Χριστοδούλου, κύριε Πρόεδρε, και σε εσάς και σε όλα τα μέλη της Ενώσεως Σπάρτης Μικράς Ασίας, καλή χρονιά, ευλογημένη και να έρθει το Φως και η Υγεία σε όλους σας.
Και για να απαντήσω στον προβληματισμό σας, τον οποίο ασπάζομαι όσο κανείς άλλος περισσότερο εδώ πέρα μέσα, όσο συνεχίζουνε κύριε Πρόεδρε να υπάρχουνε πρόσωπα στη ζωή μας, όπως αυτό του κ. Βογιατζόγλου, να μην φοβάστε την οικογένεια. Η οικογένεια δεν δέχεται εκπτώσεις, και αυτό φαίνεται μέσα από το δικό σας πρόσωπο κ κύριε Βογιατζόγλου, όπου δημοκράτες, όπως είπατε, αλλά και, ταυτόχρονα, άνθρωποι πίστεως ήσαν οι πρόσφυγες, και πρέπει να είναι κατά την ταπεινή μου άποψη όλοι οι Έλληνες. Διότι αυτό το οποίο χαρακτηρίζει την ελληνική οικογένεια είναι αυτή η πίστη στον Θεό, είναι το βίωμα του Πολιτισμού, το οποίο φέρουμε τόσο από την Αρχαία Ελλάδα όσο και από τη σύζευξη Ελληνισμού και Χριστιανισμού, αλλά και πολύ περισσότερο τη δυνατότητα η οικογένεια να διαμορφώνει ανθρώπους, να διαμορφώνει πρόσωπα, όπου πρότυπα έχουν τη μητέρα και τον πατέρα.
Έτσι, λοιπόν, κύριε Χριστοδούλου πιστεύω ότι αυτή σας η αγωνία, την οποία ασπαζόμαστε όλοι μας, έχει για εμάς τη δυνατότητα της ελπίδας, βλέποντας πρόσωπα όπως του κυρίου Βογιατζόγλου.
Γι’ αυτό, λοιπόν, θέλω μέσα από την καρδιά μου να σας συγχαρώ γι’ αυτή την πρωτοβουλία να τιμήσετε έναν τέτοιον Ιωνιώτη και τέτοιον Έλληνα.
Και να σας παρακαλέσω όλους μέσα από την καρδιά μου να κάνουμε ο καθένας τον αγώνα του από το δικό του μετερίζι, για να μπορέσει και η Αλήθεια να παραμένει αναλλοίωτη, το ταξίδι προς αυτήν να γεμίζει από Φως και πάνω από όλα στο βίωμά της να γεμίζει η καρδιά μας από Αγάπη, διότι αυτό θα μείνει. Τίποτε άλλο. Καλή χρονιά σε όλους σας.».

Στη συνέχεια, κομμάτια Βασιλόπιτας έκοψαν και ευχήθηκαν για τη νέα χρονιά, κατά σειρά:

Ο Δήμαρχος Νέας Ιωνίας κ. Παναγιώτης Μανούρης,

η βουλευτής του ΠΑ.ΣΟ.Κ.-ΚΙΝ.ΑΛΛ. κ. Μιλένα Αποστολάκη,

η Αντιπεριφερειάρχης Βόρειου Τομέα Αθηνών κ. Λουκία Κεφαλογιάννη,

ο Πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου του Δήμου Νέας Ιωνίας κ. Χρήστος Αναμουρλόγλου,

η επικεφαλής της δημοτικής παράταξης «Δύναμη προοπτικής» κ. Δέσποινα Θωμαΐδου,

η κ. Βασιλική Μελέτη, εκπροσωπώντας τη δημοτική παράταξη «Αλλαγή για τη Νέα Ιωνία»,

ο δημοτικός σύμβουλος της παράταξης «Λαϊκή Συσπείρωση» Νέας Ιωνίας κ. Κώστας Κατιμερτζόγλου

και ο επικεφαλής της δημοτικής παράταξης «Ενότητα για τη Νέα Ιωνία» κ. Χρήστος Κανλής.

Η εκδήλωση ολοκληρώθηκε με ένα όμορφο μουσικό πρόγραμμα, εκτελεσμένο από την κ. Χαριτίνη Πανοπούλου.

Ακολουθούν φωτογραφικά στιγμιότυπα πριν κατά τη διάρκεια και μετά από την εκδήλωση της κοπής της Βασιλόπιτας της Ένωσης Σπάρτης Μικράς Ασίας: