Τη βασιλόπιτά της στη Νέα Ιωνία Αττικής έκοψε η Εταιρεία Φιλοσοφικών, Κοινωνικών και Ιστορικών Ερευνών «ΚΥΚΛΟΣ»

Ρεπορτάζ-Φωτογραφίες: Παναγιώτα Σούγια
Η εορταστική εκδήλωση ξεκίνησε με την εκτέλεση παραδοσιακών συνθέσεων από τη Νεανική Ορχήστρα του Ιωνικού Συνδέσμου, υπό την διεύθυνση του Αρχιμουσικού κ. Στάθη Κιοσόγλου, ο οποίος χαιρετίζοντας τους παρευρισκόμενους ανέφερε πως: «Εύχομαι καλή χρονιά, με υγεία, χαρά, ειρήνη, αλλά και με λογισμό και όνειρο. Είναι μεγάλη μου η χαρά για τη Νεανική Ορχήστρα του Ιωνικού Συνδέσμου, και εμένα προσωπικά Βάσο μου, να συμμετέχουν στη σημερινή εκδήλωση της κοπής της Βασιλόπιτας του «Κύκλου», που τιμά με την ύπαρξή του την πνευματική ζωή της Νέας Ιωνίας και αποδεικνύει την αδιάλειπτη συνέχεια των αξιών και της πνευματικότητας, που έφεραν μαζί τους οι πρόσφυγες πρόγονοί μας, που ίδρυσαν τη Νέα Ιωνία.».

Ακολούθησε η εκτέλεση τριών θρησκευτικών χριστουγεννιάτικων ύμνων από τη Νεανική Ορχήστρα του Ιωνικού Συνδέσμου, η οποία ολοκλήρωσε το πρόγραμμα, που σχεδίασε για την περίσταση ο κ. Κιοσόγλου, παίζοντας χριστουγεννιάτικα και πρωτοχρονιάτικα τραγούδια και κάλαντα.

Αμέσως μετά τον λόγο έλαβε ο ιδρυτής της Εταιρείας Φιλοσοφικών, Κοινωνικών και Ιστορικών Ερευνών «ΚΥΚΛΟΣ», διακεκριμένος Παιδίατρος, Ποιητής, Συγγραφέας, Φιλόσοφος και Ερευνητής του Μικρασιατικού Ελληνισμού, κ. Βάσος Ηλία Βογιατζόγλου, λέγοντας πως: «Αγαπητοί φίλοι, καλησπέρα. Καλωσορίσατε και σας ευχαριστούμε για την τιμή που μας κάνατε να είσαστε κοντά μας απόψε. Θα προσπαθήσω να είμαι όσο γίνεται πιο σύντομος. Όταν οι δυνάμεις της άγνοιας στην Ανθρωπότητα φαίνεται να υπερισχύουν και η δυστυχία περισσεύει στο Σύμπαν, τότε εμφανίζονται Σχολές της Γνώσης, της Αφοσίωσης και της Δράσης. Όλα αυτά σε μια οικουμενική κοινότητα αφύπνισης και Αγάπης για την Αλήθεια. Στόχος τους: Η ανύψωση των Ανθρώπων. Παρόμοιες προσπάθειες βρίσκονται πάντοτε κάτω από την προστασία της Θείας Χάρης. Αυτό ας μην το ξεχάσουμε ποτέ.
Για τον «Κύκλο», τη Σχολή μας, η φετινή χρονιά είναι σημαδιακή. Συμπληρώνουμε ήδη δεκαεπτά χρόνια λειτουργίας και με τη βοήθεια του Θεού μπαίνουμε στον δέκατο όγδοο χρόνο.
Μαθητές και μαθήτριες ήρθαν και πέρασαν ή έμειναν πολλοί. Περίεργοι, ένθερμοι, σουλατσαδόροι, δήθεν αφοσιωμένοι, τάχα έξυπνοι, ευγενείς ή αγενείς, αληθινοί εργάτες της Αλήθειας ή ψευδεπίγραφοι φιλόσοφοι. Διάφοροι. Η Σχολή άντεξε μέχρι σήμερα σε ποικίλους κραδασμούς, σε ανοίκειες επιθέσεις, ύβρεις, ακόμη και συκοφαντίες. Αλλά, όπως λέει ο αγαπημένος μας δάσκαλος, ο Επίκτητος: «Ει φιλοσοφίαν επιθυμείς παρασκευάζου αυτόθεν ως καταγελασθεισόμενος». «Εάν θες», λέει, «πραγματικά να φιλοσοφήσεις, να είσαι έτοιμος από το σπίτι ότι θα γίνεις καταγέλαστος».

Και επειδή δύναμή της ήταν και είναι πάντα η Αλήθεια, και αυτήν τίποτε δεν μπορεί να τη βλάψει, η Σχολή αντέχει. Έγιναν λάθη, υπήρξαν παραλείψεις, υπήρξαν αβλεψίες. Όμως, η Αλήθεια αποδείχθηκε πιο ισχυρή από το κάθε τι. Και, έτσι, συνεχίζουμε με τη βοήθεια του Θεού. Η Θεία Χάρη του μας ενισχύει όλους. Μας ενθαρρύνει όλους. Μας παρηγορεί όλους. Και μας προτρέπει να συνεχίσουμε όλους. Περάσαμε πολλές δυσκολίες. Περνάμε ακόμη. Και με τη βοήθεια του Θεού θα τις ξεπεράσουμε όλες. Το είπα και στο παρελθόν πολλές φορές, θα το επαναλάβω και σήμερα, ότι ο «Κύκλος» δεν είναι κλειστή Σχολή. Δεν είναι ένα φιλολογικό ή καλλιτεχνικό σωματείο. Είναι μια κοινή συλλογική προσπάθεια μιας ομάδας φιλέρευνων ανθρώπων, που αναζητεί την Αλήθεια. Γι’ αυτό και δεν επιβάλλει πειθαρχίες στους μαθητές του. Υποβάλλει, απλώς, και εκείνος που ενσυνείδητα θα τις επιλέξει, περνάει στο στάδιο της μαθητείας. Οι άλλοι θα συνεχίσουν να είναι ακροατές και, βέβαια, θα παραμείνουν πάντα αγαπημένοι μας σύντροφοι. Και αυτό, βέβαια, είναι κάτι που, δυστυχώς, ελάχιστοι το κατανόησαν. Μερικοί το υποπτεύονται ήδη. Οι περισσότεροι, όμως, όχι.
Και θέλω ακόμη να προσθέσω πως ο «Κύκλος» δεν είναι κάποιο σωματείο, που δίνει ελεύθερες διαλέξεις. Απαιτεί αληθινή μαθητεία, που συνοψίζεται στον προσωρινό παραμερισμό του «γνωστού» και συνάντηση του νου με μια νέα Γνώση (που, βέβαια, στην πραγματικότητα δεν είναι καθόλου νέα), στη βαθμιαία παράδοση των επιθυμιών, σε δαπάνη πρόσθετου χρόνου. Και, τέλος, σε υπηρεσία προς όλους και ιδιαίτερα στη Σχολή. Ο Απόστολος Παύλος, άλλωστε το λέει: «εργαζώμεθα το αγαθόν προς πάντας μάλιστα δε προς τους οικείους της πίστεως». Εϊναι στην Προς Γαλάτες, στο 60 Κεφάλαιο.
Όπως κάθε ζωντανός οργανισμός, έτσι και η Σχολή μας, είχε κάποτε γέννηση. Τώρα έχει ζωή. Και, αναπόφευκτα, θα έχει τέλος, όταν και όπως ο Κύριος το ορίσει. Κάθε μέρα στη Ζωή είναι πολύτιμη, κάθε ώρα είναι χρυσάφι. Το ζήτημα είναι το πώς εμείς το αξιοποιούμε; Χαρά σ’ εκείνους που το έχουν αντιληφθεί και δεν αφήνουν την ευκαιρία να πάει χαμένη.
Ζούμε σε μιαν Ανθρωπότητα, που μας υπηρετεί ακατάπαυστα. Έχουμε, είτε το επιλέξαμε είτε όχι, ενσωματωθεί σε μια Δημιουργία, μέρη της οποίας και μέλη της οποίας είμαστε όλοι, υπακούοντας στον αταλάντευτο κώδικα μιας ασύλληπτης έκτασης Νομοθεσίας.

Πολλά έχουν συμβεί και συμβαίνουν από τότε που πρωταρχίσαμε τη συν-εργασία μας. Διαπιστώνετε, υποθέτω, πως καθημερινά οι δυνάμεις της άγνοιας εγείρονται μπροστά μας ως αντίσταση στην αναζήτηση της Αλήθειας , στη Γνώση και στην Ευτυχία. Αυτά, όμως, απαιτεί ο Νόμος της Δημιουργίας. Τα εμπόδια πήραν και παίρνουν, και θα πάρουν στο μέλλον, διάφορες μορφές. Ανέχεια, θάνατοι προσφιλών προσώπων, αρρώστιες, συγκρούσεις, διαζύγια, ατυχήματα, επιδημίες κλπ.. Και είναι γι’ αυτό που χρειαζόμαστε όλοι βοήθεια. Έτσι, ένας τρόπος βοήθειας, σε όλους όσοι αγαπούν την Αλήθεια, έρχεται πάντα με τη μορφή μιας Σχολής. Επειδή υπάρχει κάτι πολύ δυνατό στη Σχολή, κάτι που δεν μπορεί να βλαφτεί. Είναι η δίψα για Γνώση της Αλήθειας. Για την Αυτογνωσία. Διαβάζουμε στο Κατά Ματθαίον, στο 18ο Κεφάλαιο, Παράγραφος 20: «Ου γαρ εισί δύο ή τρεις συνηγμένοι εις το εμόν όνομα εκεί ειμί εν μέσω αυτών». «Όπου είναι μαζεμένοι δύο ή τρεις στο όνομα της Αλήθειας, εκεί βρίσκομαι κι εγώ ανάμεσά τους.». Είναι αυτό που ενθαρρύνει, που ενδυναμώνει, που καθοδηγεί, τελικά, τους αναζητητές. Έτσι, λοιπόν, όταν κάποτε κάποιος «ακούσει» τον ήχο της «πρόσκλησης», τότε αφυπνίζεται μέσα του ο σπόρος της Αλήθειας. Αυτός ο «ήχος» προσελκύει στη συνέχεια και άλλους ήχους, με παρόμοια διάθεση στον νου. Τότε, όλοι μαζί εργάζονται συλλογικά για τη δημιουργία αυτής της στέγης της Σχολής, όπως λέγεται, και έτσι δημιουργείται η πρώτη Ομάδα Εργασίας, που εντάσσεται στη συνέχεια στην Οικουμενική Εργασία. Γιατί όπως εδώ στην Ελλάδα υπάρχουν Σχολές, υπάρχουν και σε όλον τον κόσμο, ανεξαρτήτως θρησκειών, εθνοτήτων, λαών κ.λπ.. Σταδιακά, έτσι δημιουργείται ένας τέτοιος πυρήνας, που προσελκύει και άλλους ανθρώπους γύρω του και έτσι σχηματίζεται μια Σχολή, πάντα με τη βοήθεια της Θείας Χάρης.
Τα μέλη της Ομάδας είναι ενωμένα στην παρουσία του Ενός Εαυτού. Ενωμένοι στην Αλήθεια, στην Αγάπη και στη Δράση, και δρώντας ο καθένας χωριστά στο μετερίζι, ακριβώς, που βρίσκεται. «Έκαστος εν τω ιδίω αυτού τάγματι», που λέει ο Απόστολος Παύλος. «Καθένας εκεί που είναι ταμένος, εκεί θα εργαστεί». Δεν υπάρχουν καλοί και κακοί μαθητές σε καμιά παρόμοια Σχολή. Η Σχολή είναι μεγαλύτερη από κάθε μέλος της και αυτή δίνει τη δύναμη σε όλους μας. Κάθε ανάλογη προσπάθεια, όπως η δική μας, σε όλον τον κόσμο, συντάσσεται μέσα στην Οικουμενική Κοινότητα, που αναζητεί την Αλήθεια, πέρα από θρησκευτικές δοξασίες και μακριά, βέβαια, Θεός φυλάξοι, από πολιτικές αποτιμήσεις και κοινωνικούς περιορισμούς. Είμαστε ελεύθεροι, απροκατάληπτοι, ανοιχτοί σε κάθε πηγή Σοφίας, με έναν μοναδικό ορίζοντα: την αναζήτηση πάντα της Αλήθειας. Για όλους όσοι μετέχουν σε αυτήν, η Χχάρη είναι μεγάλη. Μεγαλύτερη, όμως, είναι η ευθύνη τους.

Επιθυμώ εδώ μια παρένθεση. Μερικοί από τους νεοεισερχόμενους μαθητές στη Σχολή μας μπαίνουν ή διατηρούν την ψευδαίσθηση ότι ο «Κύκλος», και κάθε ανάλογος «Κύκλος», θα όφειλε να είναι μια Σχολή Αγίων. Μεγάλη πλάνη, βέβαια. Ο «Κύκλος», όπως και κάθε «Κύκλος», δεν είναι παρά μια συνάθροιση ετερόκλητων ανθρώπων, που πάσχουν και πασχίζουν γι’ αυτό που είπαμε. Δηλαδή, για την αναζήτηση της Αλήθειας. Τίποτε άλλο. «Σαρξ εκ της σαρκός», όπως λέμε, της κοινωνίας. Τίποτε άλλο. Ούτε λιγότερο ούτε περισσότερο. Όλοι μαζί, λοιπόν, επιχειρούμε το ταξίδι της επιστροφής στον Πατρικό Οίκο. Εδώ ακριβώς είναι το αίνιγμα της παραβολής της επιστροφής του ασώτου. Πατρικός Οίκος είναι ακριβώς η Γνώση, η Αλήθεια και η Ευτυχία. Εκεί, δηλαδή, απ’ όπου ξεκινήσαμε. Πώς θα το αναζητήσουμε; Αυτό είναι νομίζω το εξαιρετικό ενδιαφέρον της Σχολής και κάθε ανάλογης τέτοιας Σχολής. Αναζητούμε την Αλήθεια με ένα πλήθος πρακτικών ασκήσεων. Ασκήσεις, τις οποίες θα εκτελούμε μέσα στην καθημερινή μας ζωή, εκεί που είμαστε ταγμένοι ο καθένας. Στην εργασία μας, στις διαπροσωπικές μας σχέσεις, στις σχέσεις μας με την Πολιτεία, στις σχέσεις μας με τον Θεό, τελικά. «Τα του Καίσαρος τω Κάισαρι και τα του Θεού τω Θεώ». Με αφοσίωση στην κοινή μας προσπάθεια στη Σχολή. Με δράση μας στον κόσμο, υπηρετώντας χωρίς τυμπανοκρουσίες και κραυγαλέες διαφημίσεις. Πάντα κοντά στον ανθρώπινο πόνο. Το ζήτημα είναι κατά πόσο το επιχειρεί κανείς συνειδητά. Όχι από οίκτο ή από ανάγκη. Όπως πάλι επικαλούμαι τον μεγάλο μας Δάσκαλο, τον Απόστολο Παύλο: «Είτε εξ οίκτω είτε εξ ανάγκης ιλαρόν γαρ δότην αγαπά ο Θεός.». «Ο Θεός αγαπάει αυτόν που δίνει με την καρδιά του, με χαρά.». Αν ναι, τότε η υπηρεσία φέρνει ένα αίσθημα βαθύτερης ελευθερίας, ελευθερίας σ’ αυτόν που υπηρετεί, και αληθινή ωφέλεια σε όποιον ή ό,τι υπηρετούμε.
Ο μεγάλος φιλόσοφος και δάσκαλός μας, ο Πλάτων, αναφέρεται στην Πολιτεία του στα τέσσερα μεγάλα αγαθά της Δημιουργίας: Σοφία, Σωφροσύνη, Ανδρεία και Δικαιοσύνη. Αυτές αναζητούμε. Ξέρουμε, βέβαια, πολύ καλά το πόσο δύσκολο είναι να τα συναντήσουμε. Πολύ περισσότερο να τα κατακτήσουμε. Όμως, ξέρουμε, επίσης, πως αυτό που καταξιώνει τις προσπάθειές μας δεν είναι ο στόχος αλλά το ταξίδι για την επίτευξη του στόχου. Και, βέβαια, ο στόχος είναι η καταπολέμηση ή άλωση, για την ακρίβεια, των οχυρών του «ΕΓΩ». Όλος αυτός ο πόλεμος διεξάγεται, όπως γνωρίζουν οι συμμαθητές μου στη Σχολή, ανάμεσα στον αληθινό εαυτό, που είναι η παρουσία του Θεού μέσα μας, και του ψευδεπίγραφου «ΕΓΩ», το οποίο είναι σχηματισμός των επιθυμιών μας, των δράσεών μας στη ζωή, της Παιδείας μας, της καταγωγής μας κ.λπ.. Έτσι ξεκινάει χωρίς προλήψεις, χωρίς προκαταλήψεις, φανερές ή κρυφές, με καθοδηγητές μας πάντα να παραμένουν οι μεγάλοι Έλληνες στοχαστές της Ελληνικής Νοησιαρχίας, τους οποίους μελετάμε στη Σχολή μας, ο Πλάτων, ο Αριστοτέλης, ο Επίκτητος, ο Πλούταρχος κ.λπ.. Και, φυσικά, τα αιώνια φώτα των Γραφών, η Επί του Όρους Ομιλία, την οποία προσπαθούμε πάντα να μελετήσουμε, οι Επιστολές του Παύλου και η Καθολική Επιστολή του Ιακώβου, είναι μέσα στις μελέτες μας αυτά, και, τέλος, βέβαια, το ακένωτο θησαυροφυλάκιο των Νηπτικών Πατέρων. Χωρίς να περιφρονούμε, όμως, προσέξτε το αυτό, καμία πηγή Σοφίας, η οποία θα μπορούσε να συνεισφέρει στις αναζητήσεις μας, από οπουδήποτε και αν προέρχεται. Αυτό, άλλωστε, είναι η επιταγή του Μεγάλου Βασιλείου, στο φοβερό του βιβλίο προς τους Νέους: «Όπως αν εξ Ελληνικών ωφελοίντο Λόγων».
Να μιλάτε και με ρήτορες και με λογοποιούς και με ποιητές και με οποιονδήποτε μπορείτε να αντλήσετε Γνώση. Αυτό είναι, ακριβώς, το μήνυμα της μεγάλης και απόλυτης ελευθερίας του λόγου. Ναι μεν έχουμε τις δικές μας κατευθύνσεις, αλλά είμαστε ανοιχτή σε οποιαδήποτε, επαναλαμβάνω, πηγή Σοφίας, που θα μπορούσε να συνδράμει στην προσπάθειά μας.
Η εργασία μας στον κόσμο έξω από τη Σχολή, είναι στην πραγματικότητα ένα πεδίο μάχης. Ένας τόπος εξετάσεων και πειραματισμών και στοχασμών. Και έτσι, ό,τι όλοι έχουμε μάθει στη Σχολή, θα πρέπει να δοκιμάζεται στον κόσμο. Εκεί διαπιστώνουμε κατά πόσο η πειθαρχεία στους κανόνες της Σχολής λειτουργεί σωστά ή όχι. Στο πείραμα και στην πρακτική εφαρμογή. Όταν εφαρμόζουμε έναν κανόνα, μια πειθαρχεία, που δίνεται μέσα από τη διδασκαλία, εστιάζουμε όλη την προσοχή και όλη μας τη νοημοσύνη στο σημείο. Είναι αυτό το περίφημο μήνυμα, στο οποίο τόσο συχνά αναφέρεται η διδασκαλία του Ιησού. «Νυν καιρός ευπρόσδεκτος, νυν καιρός σωτηρίας». Εν τέλει, βέβαια, από αυτή την παρατήρηση συνάγεται η εμπειρία, η μόνη αληθινή Γνώση, αταλάντευτη, αδιάσειστη, αναμφισβήτητη η εμπειρία. Την εμπειρική Γνώση δεν μπορεί να την «κουνήσει» κανείς. Μόνο με απόσπαση, βέβαια, και αποταύτιση μπορούμε να μειώσουμε τη δυστυχία μας. Γι’ αυτό όλη η εργασία μας στη Σχολή και κάθε απόπειρα προσφοράς, επιτυχημένη ή αποτυχημένη, δεν έχει σημασία, δεν θα πρέπει να μας κάνει να νιώθουμε, αντίστοιχα, ούτε περηφάνεια ούτε ντροπή. Επειδή τα μόνα που μετράνε είναι η Παρατήρηση και η Προσοχή. Ζούμε σε μιαν αρνησίθεη εποχή πλέον. Ο περασμένος αιώνας, ο 20ος, ήταν ένας αιώνας αμφισβήτησης του Θεού. Σε αυτό συνέβαλαν, βέβαια, οι δύο παγκόσμιοι πόλεμοι. Ο 21ος αιώνας, τώρα, είναι πλέον καθαρά αρνησίθεος. Πατροπαράδοτες αξίες χιλιάδων χρόνων καταλύονται, κάστρα ηθικής κληρονομιάς κατεδαφίζονται μέσα στη χλεύη, τον διαβολικό κομπασμό, την κάθετη άρνηση. Σήμερα, και μόνο το άκουσμα της λέξης «Θεός», αν δεν επιφέρει δυσφορία, προκαλεί ειρωνικά σχόλια.
Αγαπητοί φίλοι, είμαστε κλητοί. Πρέπει να γίνουμε εκλεκτοί. Το οφείλουμε σ’ Εκείνον που μας κάλεσε, και, βέβαια, πρώτα από όλα στον εαυτό μας. Και πάλι σας ευχαριστώ για την υπομονή σας. Σας εύχομαι καλή χρονιά. Συγχαίρω και ευχαριστώ τον αγαπητό μου Στάθη Κιοσόγλου και την υπέροχη Ορχήστρα που συγκρότησε, που είχαμε τη χαρά να τον δούμε να τη διευθύνει απόψε. Καλή χρονιά σε όλους σας.».

Ακολούθησε η ευλογία της Βασιλόπιτας από τον π. Σωτήριο, ο οποίος ευχήθηκε κάθε επιτυχία στους σκοπούς της Σχολής του «Κύκλου».

Κατόπιν, ο κ. Βάσος Ηλία Βογιατζόγλου έκοψε κομμάτια Βασιλόπιτας, αρχικά για τον Δήμαρχο Νέας Ιωνίας κ. Παναγιώτη Μανούρη, και στη συνέχεια για τον Αρχιμουσικό κ. Στάθη Κιοσόγλου, τον Πρόεδρο της Ένωσης Σπάρτης Μικράς Ασίας κ. Λουκά Χριστοδούλου, τον Πρόεδρο του Συνδέσμου Αλαγιωτών Νέας Ιωνίας κ. Γιώργο Νουβέλογλου, τον Πρόεδρο του Συλλόγου Σμυρναίων Νέας Ιωνίας κ. Άγγελο Μελεμενή, τον π. Σωτήριο και τον Πρόεδρο του Ιωνικού Συνδέσμου κ. Γιάννη Κοντίτση.

Για την Ιστορία, το φλουρί της Βασιλόπιτας βρήκε ο κ. Λουκάς Χριστοδούλου.