Παρουσιάστηκε το εξαιρετικό βιβλίο του κ. Πέτρου Τριανταφυλλίδη: «Τοντόρ. Από τη Σαφράμπολη στην Καλογρέζα»

Ρεπορτάζ-Φωτογραφίες: Παναγιώτα Σούγια
Την εκδήλωση προλόγισε και στη συνέχεια συντόνισε το μέλος της Ένωσης Μικρασιατών Νέας Ιωνίας «Η Καππαδοκία» κ. Αικατερίνη Γραικούση, η οποία έδωσε τον λόγο στην Πρόεδρο της Ένωσης Μικρασιατών Νέας Ιωνίας «Η Καππαδοκία», κ. Κούλα Μπρόλιου, απηύθυνε έναν σύντομο χαιρετισμό, η οποία ανέφερε μεταξύ άλλων πως: «Όταν διάβασα το βιβλίο του Πέτρου συγκινήθηκα πάρα πολύ. Είναι πάρα πολύ ωραίο βιβλίο, όπως θα καταλάβετε όταν το πάρετε και το διαβάσετε. Και είναι προς τιμή του Πέτρου, που θυμάται τον παππού του, που όπως φαίνεται τον αγαπούσε πάρα πολύ για να γράψει όλα αυτά.».

Στη συνέχεια, η κ. Αικατερίνη Γραικούση ανάφερε μεταξύ άλλων πως: «Στις σελίδες του βιβλίου δεν παρουσιάζεται μόνο η περιπετειώδης και ταραχώδης ζωή ενός απλού ανθρώπου της εποχής, αλλά μέσα από την ιστορική αφήγηση του παππού ξετυλίγονται τα βάσανα και οι καημοί ενός ολόκληρου ξεριζωμένου λαού. Ο Πέτρος δεν είναι μόνο συγγραφέας, είναι και φωτογράφος. Και αυτό φαίνεται καθαρά στο βιβλίο, μέσα από την ενάργεια και σαφήνεια των εικόνων, που δημιουργούνται στο μυαλό κατά την ανάγνωση του βιβλίου. Δεν είναι μόνο μια παράθεση ιστορικών γεγονότων. Είναι μια εξιστόρηση με συναίσθημα, που πραγματικά αιχμαλωτίζει το ενδιαφέρον του αναγνώστη.».

Πρώτος ομιλητής ήταν ο κ. Δημήτρης Δημόπουλος, υπεύθυνος των Εκδόσεων «Κουκκίδα» και του Εναλλακτικού Βιβλιοπωλείου, ο οποίος είπε μεταξύ άλλων πως: «Πρόκειται για ένα βιβλίο, το οποίο για εμένα είναι από τα βιβλία τα οποία τα βάζεις ως από τα πιο σημαντικά, που αφορούν στον Μικρασιατικό και Ποντιακό Ελληνισμό.», ενώ συνεχίζοντας επισήμανε πως: «Μέσα από τη μυθιστορηματική βιογραφία του παππού του μας δίνει μια αφηγηματική ιστόρηση του Μικρασιατικού και Ποντιακού Ελληνισμού, 100 χρόνια μετά από την καταστροφή. Το βιβλίο του Πέτρου διαβάζεται μονορούφι. Με μια αφηγηματική τρυφερότητα, παρόλο τον πόνο και τον θάνατο τελικά, έχει μία σπάνια ικανότητα να μιλά για πολύ σημαντικά θέματα με απλό και κατανοητό τρόπο.».
Ακολούθως, ο κ. Δημόπουλος αναφέρθηκε σε σημεία του βιβλίου, τα οποία για τον ίδιο θεωρούνται ως πολύ σημαντικά, και ολοκλήρωσε λέγοντας πως: «Διαβάστε το, δώστε το στα παιδιά, δώστε το στα εγγόνια.».

Κατόπιν, τον λόγο έλαβε ο Ιστορικός, Αρχαιολόγος, Φιλόλογος, Επίτιμος Σχολικός Σύμβουλος, κ. Αρχάγγελος Γ. Γαβριήλ, ο οποίος παρουσιάζοντας τη μυθιστορηματική βιογραφία του κ. Πέτρου Τριανταφυλλίδη, με τίτλο: «Τοντόρ», είπε μεταξύ άλλων πως: «Το βιβλίο «Τοντόρ», του φίλου μου Πέτρου Τριανταφυλλίδη, ήτανε για μένα μια πολύ ευχάριστη έκπληξη. Διάβασα, επιτέλους, μια μυθιστορηματική βιογραφία, που καταφέρνει να παρουσιάσει ρεαλιστικά, αλλά και συναρπαστικά, τον αντιπροσωπευτικό τύπο ενός απλού Μικρασιάτη πρόσφυγα. Πράγματι, ο Θεόδωρος Γκιουλόγλου, ο Σαφραμπολίτης παππούς του συγγραφέα μας, γεννήθηκε το 1883 και έζησε τα πρώτα σαράντα έτη της ζωής του στη γενέθλια γη της Παφλαγονίας, κατά τη διάρκεια της τελευταίας δύσκολης περιόδου πριν την καταστροφή. Τα υπόλοιπα πενήντα χρόνια του βίου του τα πέρασε σε μια καινούργια, αλλά, ταυτόχρονα, και παλιά πατρίδα, την Ελλάδα, η οποία, δυστυχώς, καθυστέρησε πολύ να νιώσει πως οι Μικρασιάτες Έλληνες ήτανε κι εκείνοι παιδιά της από πάντα. Γι’ αυτό και ο Τοντόρ Γκιουλόγλου-Τριανταφυλλίδης έλεγε στον αγαπημένο του εγγονό, τον Πέτρο: «Τώρα πια, πάει, γέρασα, γιαβρίμ. Αλλά εσύ να ξέρεις ότι εγώ για πατρίδα μου ούτε την Τουρκία λογαριάζω, μα ούτε την Ελλάδα. Μπιζίμ (δικιά μου) πατρίδα είναι μόνον η Σαφράμπολου και σ’ αυτήν γυρνώ στα όνειρά μου.».
Και πώς να μην την ένιωθε μοναδική, αφού εκεί όλα ήτανε διαφορετικά. Ρωμιοί και Τούρκοι ζούσανε μονιασμένα κι ο ένας σεβότανε και βοηθούσε τον άλλον. Στους γάμους και στα αρραβωνιάσματα, στα πανηγύρια, στις γιορτές, στα ραμαζάνια και στα μπαϊράμια, όλοι τρώγανε και πίνανε μαζί σαν βασιλιάδες.
Όταν ο Τοντόρ ήταν έξι χρονών μικρό παιδάκι, έχασε τον πατέρα του, που ήτανε πραματευτής. Η μάνα του τότε άρχισε να τριγυρίζει με τα μουλάρια τους στα βουνά, στην αρχή για να μαζέψει τα βερεσέδια, που χριστιανοί και μουσουλμάνοι χρωστούσανε στον μακαρίτη τον άντρα της, αλλά μετά τόλμησε και συνέχισε η ίδια τη σκληρή δουλειά του.
Στα δεκαπέντε του χρόνια, όμως, ο Τοντόρ έχασε και τη μάνα του. Στην αρχή τα βρήκε λίγο δύσκολα, αλλά μετά, κοντά στον μεγάλο αδελφό του, έμαθε τη δουλειά του εμπόρου και του γυρολόγου. Την παραμονή της μέρας που γινότανε το μεγάλο παζα΄ρι της Σαφράμπολης, έξω από το Τσιντσί Χαν, το ξακουστό καραβάν σαράι, έστηνε τον πάγκο του αποβραδίς, ώστε το πρωί να μοστράρει πρώτος την πραμάτεια του. Δίπλα του στεκότανε μια αληθινή νεράιδα, που αν και από τότε έχουνε περάσει εκατόν είκοσι χρόνια, αμέσως με γοήτευσε, όταν έμαθα πως ο αδελφός της την καλούσε για να τον βοηθήσει, φωνάζοντάς την με το μαγευτικό της όνομα: Πανδώρα. Τι φωτεινό, τι μουσικό όνομα είναι αυτό, που χάρη στο μυθιστόρημα του φίλου μου του Πέτρου μπόρεσε και ταξίδεψε ολοζώντανο ως τις μέρες μας.
Τούτο το θαύμα, βέβαια, το πέτυχε ο περίφημος Μικρασιατικός Διαφωτισμός, που παρακίνησε τους Μικρασιάτες προγόνους μας να δίνουνε στα παιδιά τους πανέμορφα Αρχαία Ελληνικά ονόματα, ώστε να καταφέρουνε να επανασυνδεθούνε με τον αρχαίο Ελληνικό Πολιτισμό. Ήρθε τότε η ώρα να πάψουνε να είναι Ρωμιοί και να ξαναγίνουν Έλληνες.
Δυστυχώς, όμως, τέτοια ρομαντικά θαύματα δεν ήταν ικανά να αλλάξουνε και την πορεία της Ιστορίας, γιατί η μοίρα ακολουθεί απαρέγκλιτα τον μονόδρομο, που της έχει χαράξει το πεπρωμένο. Μπορεί, λοιπόν, τα τελευταία χρόνια του 19ου και τα πρώτα του 20ού αιώνα να κυλήσανε μέσα στη μακαριότητα της περίφημης Μπελ Επόκ, η οποία είχε κυριαρχήσει όχι μόνο στην Ευρώπη, αλλά ακόμη και στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Άρκεσε, όμως, ένα μόνο τραγικό γεγονός, η δολοφονία του Διαδόχου της Αυστροουγγαρίας στο Σεράγεβο, τον Ιούνιο του 1914, για να ανοίξουν οι ασκοί του Αιόλου. Τότε, οι Έλληνες και οι Αρμένιοι, σε μια πρώτη φάση κληθήκανε να καταταγούνε μαζικά στον Τουρκικό στρατό και στάλθηκαν στα Ρωσοτουρκικά σύνορα του Καυκάσου. Από εδώ και πέρα, στο πολύ σημαντικό θέμα της στράτευσης, η στάση των Τούρκων απέναντι στα χριστιανικά μιλέτια άλλαξε τελείως. Η εξαγορά της στρατιωτικής θητείας με αντισήκωμα, το περίφημο μπεντέλι, πάει περίπατο. Οι απαλλαγές από τη στράτευση λόγω ηλικίας καλύπτανε μόνο τους πού ηλικιωμένους και οι ιατρικές εξετάσεις για να απαλλαγεί κάποιος για λόγους υγείας έγιναν δρακόντειες. Τα πράγματα σφίξανε ακόμη περισσότερο, όταν τις πρώτες μέρες του Νοεμβρίου του 1914 η Τουρκία μπήκε και επίσημα στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο στο πλευρό των Κεντρικών Δυνάμεων.».

Συνεχίζοντας ο κ. Γαβριήλ ανέφερε μεταξύ άλλων πως: «Αυτά που θα σας διαβάσω αμέσως τώρα από το βιβλίο του Πέτρου Τριανταφυλλίδη, είναι, ίσως, μία από τις παράδοξες σκηνές τραγικής ειρωνείας στις σελίδες της Παγκόσμιας Ιστορίας.
Σελίδα 52: «Ρημαδιό είχαν γίνει όλα γύρω μου και το μόνο που έβλεπες ήταν σακατεμένα κορμιά και σκορπισμένα σε χίλια κομμάτια. Η κόλαση που ζούσα συνεχίστηκε για ακόμη έναν μήνα, και μετά στα ξαφνικά σταμάτησε. Μας είπανε πως ο εχθρός τα μάζεψε μέσα στη νύχτα και άφησε πίσω του μόνο τους πεθαμένους.». «Νικήσαμε, Νικήσαμε» φωνάζαμε όλοι αγκαλιασμένοι πάνω σε μια γη που ήταν σπαρμένη από χιλιάδες νεκρούς και σακατεμένους ανθρώπους.».
Αυτά διηγιόταν ο δύστυχος Έλληνας Τοντόρ και έξαλλος από χαρά φώναζε το αρχαίο ελληνικό «Νενικήκαμε» αγκαλιασμένος με άλλους Τούρκους και Έλληνες συμμαχητές του. Όλοι τους χοροπηδούσανε ξέφρενα δίπλα στα πτώματα όχι των Αγγλογάλλων, οι οποίοι τόσες μέρες τους βομβάρδιζαν από μακριά, αλλά των άτυχων συμπαντριωτών συντρόφων και συμμαχητών τους.
Πού να ‘ξερες, δυστιχισμένε Τοντόρ, πως αυτή η νίκη ήτανε σωτήρια μόνο για τους Τούρκους, ενώ για σένα και όλους τους Μικρασιάτες Έλληνες ήταν η καταστροφή μας.
Όταν, επιτέλους, ο Θεόδωρος Γκιουλόγλου γύρισε στην περιπόθητή του Σαφράμπολη, παίρνοντας από τον στρατό μια δίμηνη άδεια, βρήκε την πατρίδα του να έχει αδειάσει από άντρες. Ο Τοντόρ προσπάθησε να πάρει απαλλαγή για λόγους υγείας, αλλά δεν τα κατάφερε, οπότε ξεκίνησε γι’ αυτόν μια δεύτερη στρατιωτική περιπλάνηση σε ολόκληρη τη Μέση Ανατολή. Ντιγιάρμπεκιρ, Χαλέπι, Δαμασκός. Κατόπιν, ήρθε η σειρά της Παλαιστίνης, όπου ο στρατός εργάστηκε στο στρώσιμο των σιδηροδρομικών γραμμών. Οι περιγραφές και αφηγήσεις του Τοντόρ από όλα αυτά τα μέρη θυμίζουν αρκετά τις εξιστορήσεις του Τόμας Έντουαρντ Λόρενς, του περίφημου Λόρενς της Αραβίας.
Αφού επέστρεψε ο Τοντόρ για λίγο στη Δαμασκό, μετά από μια βδομάδα η μονάδα του πήρε τον δρόμο για τη Βαγδάτη. Εκεί συγκρούστηκαν με τους Εγγλέζους, οι οποίοι τους αιχμαλώτησαν. Το Φθινόπωρο οι Βρετανοί τους φορτώσανε σε τρένα και τους πήγανε στην Αίγυπτο.
Επειδή εντωμεταξύ ο Πόλεμος τελείωσε, οι Εγγλέζοι επιβιβάσανε τους Τούρκους αιχμαλώτους σε καράβια και τους στείλανε στην πατρίδα τους. Με ένα τέτοιο βαπόρι ο Τοντόρ γύρισε στην Πόλη και σχεδόν αμέσως επέστρεψε στη Σαφράμπολη. Εκεί όλα ήτανε πια διαφορετικά. Αγαπημένοι συγγενείς και φίλοι είχανε χαθεί στον πόλεμο, πολλοί αγνοούνταν και όσοι επανήλθανε τριγυρίζανε σαν τα φαντάσματα. Όταν ο Τοντόρ κατάφερε να συνέλθει, άρχισε να περιφέρεται στην πόλη, για να ξανασυναντηθεί με γνωστούς και φίλους. Και, ξαφνικά, εκεί που δεν θα το περίμενε κανένας, γνώρισε μια πανέμορφη κοπέλα, τη Χριστίνα, την κόρη κάποιου καλού του φίλου, του οποίου αγονείτο η τύχη. Τη ζήτησε αμέσως από τη μητέρα της και ο γάμος τους υπήρξε πολύ ευτυχισμένος.».
Ολοκληρώνοντας, ο κ. Γαβριήλ είπε χαρακτηριστικά πως: «Το 1973, που πέθανε ο Θόδωρος Γκιουλόγλου, η Ελλάδα ήτανε πλέον τελείως διαφορετική και η μυθιστορηματική βιογραφία του Τοντόρ, περίφημου αυτού Σαφραμπολίτη αγωνιστή της ζωής, αποτελεί το εξαίρετο ιστορικό πανόραμα ενός ολόκληρου κόσμου, που μαζί με τον ίδιο έπαψε πια και εκείνο να υπάρχει. Εντούτοις, για όλους εμάς, που βαθιά μέσα στην ψυχή μας παραμένουμε για πάντα Μικρασιάτες, η άσβηστη μνήμη της αγαπημένης μας πατρίδας εξακολουθεί να αναδύεται ολοζώντανη μέσα από τα πρόσωπα και τα γεγονότα τού πραγματικά πολύ αξιόλογου βιβλίου του Πέτρου Τριανταφυλλίδη.».

Επόμενος ομιλητής ήταν ο κ. Κώστας Χαλέμος, ο οποίος είπε μεταξύ άλλων όπως: «Αν και μεγαλωμένοι στην ίδια γειτονιά με τον Πέτρο, δεν είχαμε την ευκαιρία να γνωριστούμε πριν περάσουμε και οι δυο τα πενήντα μας χρόνια. Τον Πέτρο τον γνώρισα ως αξιόλογο φωτογράφο και ανήσυχο ταξιδευτή. Έχοντας στο μυαλό μου αυτές τις δύο του ιδιότητες, του πρότεινα να φτιάξουμε μια ιστοσελίδα για την αγαπημένη μας Καλογρέζα.
Εμείς οι δυο και ο συντοπίτης μας μουσικός δημιουργός, Σίμος Κουσκούνης, είχαμε πολλά κοινά: Την αγάπη μας για τον τόπο, τη νοσταλγία για τις παλιές γειτονιές, την αγωνία να σώσουμε «οτιδήποτε κι αν σώζεται», που λέει και το τραγούδι. Θέλοντας να «ζωντανέψουμε» με λέξεις, εικόνες και νότες την παλιά Καλογρέζα, φτιάξαμε την kalogrezart.gr.
Εκείνη την εποχή ήταν που ο Πέτρος μού αποκάλυψε την πρόθεσή του να γράψει ένα βιβλίο βασισμένο στις αναμνήσεις του πρόσφυγα παππού του. Ενθουσιάστηκα από την ιδέα, δήλωσα αρωγός στην προσπάθειά του και τον ενθάρρυνα να προχωρήσει στην υλοποίηση του ονείρου του.
Πάντοτε πίστευα ότι Ιστορία δεν γράφουν μόνο οι επώνυμοι, αλλά κάθε άνθρωπος στο πέρασμά του από τη Γη αφήνει ένα στίγμα.
Στον τόπο που γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε, στην Καλογρέζα, άφησαν το στίγμα τους οι εργάτες στην κλωστοϋφαντουργία, οι εργάτες στα λιγνιτωρυχεία, οι εκτελεσμένοι στο Μπλόκο… Με το βιβλίο αυτό αφήνει το στίγμα του και ο Τοντόρ, ο Θεόδωρος Τριανταφυλλίδης.».
Συνεχίζοντας, ο κ. Χαλέμος είπε χαρακτηριστικά πως: «Διαβάζοντας το βιβλίο -και το διάβασα απνευστί, όπως συνηθίζουμε να λέμε- ήρθαν στο μυαλό μου θύμησες από τα παιδικά μου χρόνια στην Καλογρέζα. Σημεία και πρόσωπα ξεχασμένα, όπως το ψιλικατζίδικο του Βενιαμίν, ο φούρνος του Καρέντζου, το μανάβικο του Τζανετή, το ζαχαροπλαστείο του Μπάμπη, ο παπα-Στρατής και ο ναός της Ζωοδόχου Πηγής. Δυστυχώς, από όλα αυτά το μόνο που έχει απομείνει στις μέρες μας είναι ο φούρνος, που λειτουργεί ακόμη χάρη στην τρίτη γενιά Καρέντζου.», προσθέτοντας πως: «Το βιβλίο χωρίζεται σε 17 κεφάλαια. Ξεκινά και τελειώνει με το ίδιο γεγονός, τον θάνατο του Τοντόρ, ο οποίος έφυγε από τη ζωή τον Μάρτιο του 1973, σε ηλικία 90 χρονών.» και συνέχισε την ομιλία του αναφερόμενος σε διάφορα αποσπάσματα επιλεγμένα έτσι ώστε να δώσουν μια πρώτη εικόνα από όσα περιγράφονται στα κεφάλαια του βιβλίου.
Στη συνέχεια, ο κ. Χαλέμος επισήμανε πως: «Η ζωή του Τοντόρ υπήρξε μυθιστορηματική. Και πού δεν τον πήγαν τα βήματά του; Σαφράμπολη, Καλλίπολη, Χαλέπι, Βαγδάτη, Κάιρο, Κωνσταντινούπολη, ήταν μερικοί σταθμοί της διαδρομής του μέχρι να βρεθεί στην Ελλάδα. Θυμάμαι μια ταινία, που είχα δει, με τίτλο: «The Cut» (η μαχαιριά). Επρόκειτο για μια δραματική ταινία του 2014, διεθνούς συμπαραγωγής, σε σκηνοθεσία του Τουρκογερμανού Fatih Akin. Η ταινία αφηγείτο τη ζωή και τις εμπειρίες ενός νεαρού Αρμένιου, την εποχή της γενοκτονίας από τους Οθωμανούς. Κι εκείνος, όπως ο Τοντόρ, περιπλανήθηκε στην Ανατολή μέχρι να φτάσει στο Χαλέπι και από εκεί, προσπαθώντας να βρει την οικογένειά του, ρωτώντας και ψάχνοντας, πέρασε στον Λίβανο και έφτασε ως την Κούβα και τις Ηνωμένες Πολιτείες. Θεωρώ ότι η περιπέτεια του Τοντόρ άνετα γυριζόταν ταινία.».

Επίσης, ο κ. Χαλέμος ολοκληρώνοντας την ομιλία του ανέφερε πως: «Βρισκόμενη αρκετά μακριά από το κέντρο της Νέας Ιωνίας, η Καλογρέζα είχε και έχει κάθε λόγο να αισθάνεται παραμελημένη. Κάπως σαν τον «φτωχό συγγενή» στο τραπέζι της οικογένειας. Ωστόσο, τα τελευταία χρόνια, μέσα από τις σελίδες αρκετών βιβλίων, η εικόνα της έχει εξωραϊστεί.
Μάλιστα, μια άγνωστη κυρία μου είπε κάποτε: «Μένω στο Χαλάνδρι και δουλεύω στη Νέα Φιλαδέλφεια. Επί χρόνια περνούσα μέσα από την Καλογρέζα, δίχως να δίνω σημασία στους δρόμους, στα κτίσματα, στα μνημεία. Όμως, από τότε που διάβασα για τα λιγνιτωρυχεία, για τα εργοστάσια, για το Μπλόκο, σταμάτησα να περνάω αδιάφορα. Την Καλογρέζα πλέον τη βλέπω με άλλο μάτι.».
Είμαι, λοιπόν, σίγουρος ότι με το βιβλίο του Πέτρου Τριανταφυλλίδη, ο περαστικός από τη συνοικία μας θα έχει έναν λόγο παραπάνω να συλλογιστεί τα λόγια του Γιάννη Ρίτσου, όπως αυτά έχουν χαραχτεί στην πλάκα του μνημείου για το Μπλόκο:
«Στην Καλογρέζα σαν περνάς,
ξέγνοιαστε εσύ διαβάτη,
με ευλάβεια πρέπει να πατάς…».».

Ακολούθως, η κ. Γραικούση ανάγνωσε το πλούσιο βιογραφικό του κ. Πέτρου Τριανταφυλλίδη, ο οποίος αμέσως μετά, αφού ευχαρίστησε τον κόσμο για την παρουσία του, τον Πρόεδρο της Εποπτεύουσας Επιτροπής του Κέντρου Σπουδής και Ανάδειξης του Μικρασιατικού Πολιτισμού του Δήμου Νέας Ιωνίας κ. Μάκη Λυκούδη για την παρότρυνσή του να γράψουν μαζί ένα μικρό βιβλίο για τη Σαφράμπολη, που αποτέλεσε την πρώτη συγγραφική του απόπειρα, και τον Πρόεδρο της Ένωσης Σπάρτης Μικράς Ασίας κ. Λουκά Χριστοδούλου για την παραχώρηση σπάνιου αρχειακού υλικού, που αφορά στον πρωταγωνιστή του βιβλίου, παππού του συγγραφέα, επεξήγησε ορισμένες από τις συνοδευτικές φωτογραφίες του βιβλίου του, μη μπορώντας σε πολλά σημεία του λόγου του να «κρύψει» τη συγκίνησή του, πρωτίστως λόγω της πρόσφατης απώλειας του προσφιλούς πατέρα του, γεγονός για το οποίο η εφημερίδα μας εκφράζει βαθύτατα συλλυπητήρια.
Κατόπιν, ο κ. Τριανταφυλλίδης, αφού ευχαρίστησε τον κ. Δημήτρη Δημόπουλο για την έκδοση του βιβλίου του, τον κ. Αρχάγγελο Γαβριήλ για την τιμή που του έκανε να μιλήσει για το βιβλίο του, και τον κ. Κώστα Χαλέμο επειδή τον παρότρυνε να γράψει το βιβλίο και όχι μόνο, είπε χαρακτηριστικά πως: «Τη σημερινή βραδιά φίλοι μου θέλω να την αφιερώσω σε έναν από τους πρωταγωνιστές αυτού του βιβλίου. Στον αγαπημένο μου Πατέρα. Στον Γιώργη μου, που έφυγε από κοντά μας πριν εννέα μέρες και δεν πρόλαβε να ξεφυλλίσει αυτό το βιβλίο… Ο πατέρας μου, εκτός από ένας εξαιρετικός άνθρωπος γεμάτος καλοσύνη, ήταν για μένα και μια αστείρευτη πηγή πληροφοριών. Αυτό το βιβλίο Πατέρα είναι και δικό σου δημιούργημα.
Ακολούθως, πάντοτε με τη χρήση σπάνιου αρχειακού υλικού, ο κ. Τριανταφυλλίδης είπε μεταξύ άλλων πως: «Το βιβλίο αυτό φίλοι μου είναι ένα μίγμα από τις αφηγήσεις του παππού και της ευρύτερης οικογένειας, φιλτραρισμένες μέσα από τα ιστορικά γεγονότα της εποχής, και τα προσωπικά μου βιώματα. Επίσης, θεωρώ πως τα ταξίδια που πραγματοποίησα στους τόπους που ανέφερε ο παππούς γονιμοποίησαν σε μεγάλο βαθμό αυτές τις ιστορίες. Και πώς ξεκίνησε αυτό το εγχείρημα; Από τα μικρά μου χρόνια, με γοήτευαν οι ιστορίες του παππού Τοντόρ. Το κουζινάκι του προσφυγικού σπιτιού μας, που έχτισε ο ίδιος πλίνθο-πλίνθο στην Καλογρέζα, ήταν σε καθημερινή βάση ο τόπος που συγκεντρώνονταν όλο το σόι. 16 άτομα ζούσαμε σε εκείνη την αυλή, και η κουζίνα του παππού και της γιαγιάς, με την ξυλόσομπα να καίει όλη μέρα, ήταν ο κοινός χώρος, όπου συναντιόμασταν τα απογεύματα για να πούμε δυο κουβέντες, να φάμε το κάτι τις από την κατσαρόλα της γιαγιάς, και, κυρίως, να ζεσταθούμε τις κρύες νύχτες του χειμώνα. Ο παππούς, πάντα καθισμένος με τα πόδια διπλωμένα στην άκρη του ντιβανιού, χαιρόταν που είχε όλη τη φαμίλια δίπλα του, και μέσα από το σκοτάδι της χαμένης του όρασης –είχε τυφλωθεί τα τελευταία χρόνια, αναπολούσε τα παλιά και «περιέγραφε» με κάθε λεπτομέρεια τις ιστορίες από την πατρίδα, που για εμάς τα παιδιά, τότε, ήταν τα καλύτερα παραμύθια.».

Στη συνέχεια, ακούστηκαν ορισμένα μικρά ηχητικά αποσπάσματα από τον παππού του συγγραφέα σε πολύ μεγάλη ηλικία να τραγουδά, κατόπιν ο κ. Τριανταφυλλίδης αναφέρθηκε σε εμπειρίες του από τα ταξίδια του στα μέρη του παππού του και στις αντιδράσεις των νέων «ιδιοκτητών» του σπιτιού του στη Σαφράμπολή, και ακόμη δεν παρέλειψε να αναφερθεί και στα άλλα μέρη που βρέθηκε ο παππούς του, από τη Δαμασκό και το Χαλέπι της Συρίας έως το Κάιρο, τονίζοντας μεταξύ άλλων πως: «Είναι πολλά τα μέρη που επισκέφτηκα, προσπαθώντας να έχω την πραγματική εικόνα των τόπων που περιγράφω στο βιβλίο και πιστεύω πως αυτό με βοήθησε αρκετά.», συμπληρώνοντας πως: «Παράλληλα με τα ταξίδια, ερευνούσα ιστορικά αρχεία, ελληνική και ξένη βιβλιογραφία, και, γενικά, ό,τι είχε σχέση με τη συγκεκριμένη ιστορική περίοδο.».

Ακόμη, ο κ. Τριανταφυλλίδης επισήμανε πως: «Όλη αυτή η αναζήτηση ήταν ένα «ταξίδι», που ξεκίνησε πριν πολλά χρόνια, και κάθε φορά που έλεγα πως πρέπει να κλείσει αυτό το κεφάλαιο, κάποιο νέο στοιχείο το ανέβαλε. Πάντως, το πιο συγκλονιστικό κομμάτι αυτού του συγγραφικού[ερευνητικού «ταξιδιού» ήταν όταν ανακάλυπτα στα αρχεία, στη βιβλιογραφία, ή στα ταξίδια μου, λεπτομέρειες από τις ιστορίες που διηγούταν ο παππούς. Η μυθιστορηματική ζωή του Τοντόρ Γκιουλόγλου γράφτηκε με μοναδική έγνοια να μείνουν ζωντανές αυτές οι ιστορίες.
Με το γράψιμο αυτού του βιβλίου, εκτός από το ότι κρατήθηκαν οι μνήμες ζωντανές, είχα την ευκαιρία να ξανασυναντηθώ με τους πρωταγωνιστές, να ξανασυνδεθώ μαζί τους, και κατά κάποιον τρόπο να γίνω αυτόπτης μάρτυρας αυτών των ιστοριών.», ενώ ολοκληρώνοντας ανέφερε πως: «Το επίθετό μου, Τριανταφυλλίδης, προκύπτει από τον εξελληνισμό που έκανε ο παππούς Γκιουλόγλου εκείνον τον καιρό. Το Γκιούλ, που σημαίνει Τριαντάφυλλο στα τουρκικά, έγινε Τριανταφυλλίδης. Το όνομα Τοντόρ, Θεόδωρος στα ελληνικά, το συναντάμε στους σλαβόφωνους χριστιανικούς πληθυσμούς. Εδώ φίλοι μου τελειώνω την ομιλία μου. Σας ευχαριστώ πολύ για την υπομονή σας.».
Η εκδήλωση ολοκληρώθηκε με τον κ. Γεράσιμος Λυκούδης, απευθυνόμενο προς τον συγγραφέα, να του λέει χαρακτηριστικά πως: «Είπες ότι δεν είσαι συγγραφέας. Μην το ξαναπείς αυτό σε παρακαλώ. Όταν μαζεύουμε κάποιες πληροφορίες και τις καταγράφουμε σε ένα βιβλίο, δεν είμαστε συγγραφείς, είμαστε ερανιστές. Εσύ είσαι συγγραφέας. Είσαι γεννημένος συγγραφέας, γιατί δεν μπορείς να συγγράψεις χωρίς πλούσιο ηθικό κόσμο, όπως εσύ διαθέτεις. Σε ευχαριστούμε, λοιπόν, γι’ αυτό το αριστούργημα που έγραψες. Και να ξέρεις ότι θα έχει περίοπτη θέση στη βιβλιοθήκη μου.».

Ακολούθησε η υπογραφή βιβλίων από τον κ. Πέτρο Τριανταφυλλίδη.

Ακόμη, οφείλουμε να αναφέρουμε πως ανάμεσα στους παρευρισκόμενους ήταν μεταξύ άλλων ο Πρόεδρος της Ένωσης Σπάρτης Μικράς Ασίας κ. Λουκάς Χριστοδούλου, ο Πρόεδρος του Συνδέσμου Αλαγιωτών Νέας Ιωνίας κ. Γιώργος Νουβέλογλου, καθώς και η κόρη του συγγραφέα.